Het waait hard deze donderdagochtend, de bladeren en takken vliegen door het Oosterpark en er rijden zelfs geen treinen meer. Ik fiets naar de J.P. Coen school in de Indische Buurt. Een school waar ik erg nieuwsgierig naar ben. Een tijdje geleden was de school op TV, waarbij hun rol in de buurt en de samenwerking met ouders centraal stond. Daar wil ik meer van weten. Om de naamswijziging van de school is nogal wat te doen, maar dat is niet de reden van mijn bezoek. De school vormt het hart van de Indische buurt en ziet zich geconfronteerd met de groei en betaalbaarheid van de stad en gentrificatie van Oost. Genoeg onderwerpen om te bespreken dus.
We worden hartelijk ontvangen door Sylvia en Mustapha. De directeur en vice directeur van de school. In een kleine kamer komt koffie op tafel en zelf heb ik gevulde koeken meegenomen. Er lopen kinderen en leraren in en uit, het bruist er. Nadat we het kort over de naamswijziging hebben gehad, schakelen we over naar onderwerpen die er net zo toe doen, maar lang niet altijd de krant halen. Waar ik van schrik, is dat Sylvia als directeur inmiddels bedreigd wordt vanwege de voorgenomen naamswijziging. Sylvia, onze steun heb je!
Hart van de buurt
De betrokkenheid en energie van Mustapha en Sylvia inspireert. Ze zetten zich volop in om niet alleen een goede school te zijn voor de kinderen, maar zien zichzelf echt als hart van de buurt. Ouders worden actief betrokken en hebben een actieve rol in de school en in de buurt. In deze school ontmoet de hoogopgeleide moeder, de Marokkaanse vader en organiseren ze samen activiteiten. Maar ze kunnen dat niet alleen. Mustapha: ”de politiek zou goede initiatieven zoals bij ons op school meer moeten steunen en stimuleren. Hier leggen we de basis voor een inclusieve samenleving en buurt. Daar hebben we in de toekomst allemaal wat aan.”
Als gemengde school is de J.P. Coen school een mooie afspiegeling van de Indische Buurt en Amsterdam. Helaas ontkomt de school niet aan ontwikkelingen die Amsterdam en het onderwijs in haar algemeenheid treffen. Zo is het lastig om leraren te vinden en als er iemand ziek is of uitvalt, is het helemaal puzzelen. Tot nu toe is het nog niet voorgekomen dat een klas naar huis gestuurd werd, maar of dat blijft lukken, is iedere keer weer de vraag. Sylvia: “Inmiddels woont nog maar een kwart van onze medewerkers en leraren in Amsterdam. Dat komt door het enorme tekort aan betaalbare woningen. Als een leraar uit Almere daar op een basisschool aan de slag kan, vertrekt die weer en dat begrijp ik ook.” De huidige basisschoolleraar woont dus waarschijnlijk al niet meer in Amsterdam en kan er ook niet gaan wonen, het is gewoon te duur. Voor de leraren die uit de omgeving komen, reizen de parkeerkosten de pan uit, om maar een van de uitdagingen te noemen. Even komt in het gesprek het idee van een nieuwe woningcoöperatie voorbij die zich richt op het onderwijs. Geen gek idee eigenlijk om op die manier, net als vroeger, voor leraren tot betaalbare woningen te komen. En dan niet een verkapte containerwoning in bijvoorbeeld Riekerhaven, maar een echte en degelijke woning. In de groei die Amsterdam te wachten staat, is het essentieel om betaalbaarheid van wonen te borgen voor de leraar van de J.P. Coen school, maar ook voor de politie agent en verpleegster enzovoorts. Doen we dat niet, dan komen net als in bijvoorbeeld Londen onze basisvoorzieningen onder grote druk te staan.
Geschreven door Tom Leenders.
