Er zijn van die dagen…

Er gaat geen dag voorbij of het is weer zo’n ‘dag’. Dierendag, bomendag, vrijwilligersdag, dag van de pedagogisch medewerker, dag van de gezonde schoolkantine. Er bestaat zelfs een dag van het gezonde paard. Echt waar. Ik word soms een beetje moe van al die ‘dagen’.

Vandaag is het internationale vrouwendag. Vrouwendag in 2013, is dat nou echt nodig? Ik ben 365 dagen per jaar vrouw. Zijn al die andere 364 dagen soms mannendag? Moet ik mij vandaag extra vrouwelijk voelen of gedragen? Is er als het gaat om emancipatie de afgelopen honderd jaar al niet heel veel bereikt?

Ik doe een mini onderzoek op internet. Het lijstje feiten dat ik in tien minuten bij elkaar google zet me snel terug in de harde werkelijkheid: slechts 5 % van de grote bedrijven wordt door vrouwen geleid; minder dan 15% van de hoogleraren is vrouw, terwijl meer vrouwen dan mannen afstuderen aan de universiteit; slechts 1% van alle bezit in de wereld staat op naam van vrouwen, terwijl vrouwen 60% van het werk voor hun rekening nemen; minder dan de helft van de Nederlandse vrouwen is economisch zelfstandig; in Nederland worden vrouwen nog altijd gemiddeld 18% minder betaald voor hetzelfde werk.

Natuurlijk zijn er de laatste vijfentwintig jaar ook veel zaken ten goede veranderd. Meiden zijn het beter gaan doen op school en de universiteit, vrouwen zijn massaal deel gaan nemen aan het arbeidsproces en daar ook nog eens doorgestoten in dat  wat we tot voor kort  ‘typische mannenberoepen’ noemden. ‘Het is nog niet zo als het zijn moet, maar laten we ons zelf wat tijd gunnen’, hoorde ik een manlijke ontwikkelingspsycholoog laatst zeggen. ‘Ik ben al heel andere man dan mijn vader, en mijn kinderen leven al weer in een heel andere wereld dan ik’.

‘Laten we ons zelf wat meer tijd gunnen’. Misschien is dat wel een wijs advies, hoewel zo’n advies maar al te snel verandert in een excuus. En wat hebben we aan meer tijd als ondertussen gekort wordt op kinderopvang en niet wordt geïnvesteerd in een betere aansluiting van arbeid op zorgtaken?

En kunnen we ons die extra tijd ook veroorloven als het gaat om bijvoorbeeld de vrouwenuitbuiting op de Wallen? Hoelang voeren we die strijd nu al? Aletta Jacobs, groot voorvechtster van het vrouwenkiesrecht, viel in haar tijd al uit tegen een professor die vond dat er niks mis was met prostitutie: Indien dat werkelijk uwe mening is, zijt ge zedelijk verplicht uw dochters voor dit doel beschikbaar te stellen’. Inmiddels zijn we meer dan honderd jaar verder en worden de Amsterdamse Wallen nog altijd in de markt gezet als een toeristische attractie.

Ik ben er trots op dat mensen als Lodewijk Asscher, Eberhard van der Laan en Myrthe Hilkens de strijd van Aletta Jacobs onverminderd door hebben gezet. Maar de strijd is nog lang niet gestreden. Zolang het vanzelfsprekende niet vanzelfsprekend is, hoop ik dat er ook dit jaar op 8 maart massaal  wordt stilgestaan bij de positie van de vrouw. Op 8 maart en daarna op de 364 andere dagen van het jaar.