Column Marjolein Moorman: Amsterdamse barmhartigheid

Afgelopen zondag stond ik ’s ochtends vroeg aan de kade van de Griekse havenstad Piraeus in afwachting van een veerboot vol vluchtelingen.  Ons ontvangstcomité bestond uit een medewerker van Amnesty International, twee mannen uit Manchester met een auto vol zelfingepakte voedselpakketjes, en een Syrische vluchteling in afwachting van zijn moeder en zusje. Verderop stond nog een handvol taxichauffeurs in de hoop op een rendabel ritje naar de Griekse grens.

Verder was er niets. Niemand om de meer dan 1000 vluchtelingen, onder wie honderden kinderen op te vangen of verder te helpen. Samen met de medewerker van Amnesty International zwaaide ik mn arm uit mn lijf toen de boot aanmeerde.  Misschien wel vooral mijn gevoel van machteloosheid wegwuivend. De vluchtelingen zwaaide vriendelijk terug. “Hopelijk ligt het ergste achter ons”, zei een vrouw. Haar drie jonge kinderen volgde haar zonder dralen of dreinen terwijl ze haar weg vervolgde. Op weg naar veiligheid. “Ik wil graag naar Nederland”,  zei een vader met een baby van 18 dagen oud in een draagdoek op zijn borst, “maar het is nog ver weg”.

Ik ben er trots op dat Amsterdam zich, naar aanleiding van een goed debat in de raad,  bereid heeft verklaard om 1500 vluchtelingen tijdelijk op te vangen. Daarnaast is het hartverwarmend om te zien hoeveel initiatieven er in Amsterdam van de grond komen, zoals bijvoorbeeld 24uuronbegrensd en zet je in voor een vluchteling.  Mensen nodigen vluchtelingen te eten uit, stellen hun huis open. Achmed Baadoud ving deze week week vier Syrische  kinderen op wiens moeder moest worden opgenomen in het ziekenhuis.

Natuurlijk lost Amsterdam hiermee de vluchtelingencrisis niet op. Staand aan de kade van Piraeus, besefte ik me terdege dat we niet meer dan een veerboot vol opvangen, terwijl er dagelijks meerdere boten aanmeren. Dat doet echter niets af aan al die inspanningen en de warmte die daarvan uitgaat.

De volgende stap is vluchtelingen ook echt toekomstkansen bieden. Kinderen moeten zo snel mogelijk naar school kunnen, we moeten mensen in staat stellen de taal te leren en aan het werk te gaan. En uiteraard geldt dat voor iedereen en niet alleen voor de hoogst opgeleiden en meest talentvollen. Zo toont Amsterdam de barmhartigheid die de stad al eeuwen kenmerkt.

Ook iets doen voor een vluchteling? Kom aanstaande maandag naar zet je in voor een vluchteling in Pakhuis de Zwijger