Nieuwjaarstoespraak Marjolein Moorman: ‘Op naar een zegenrijk 2014′

Fractievoorzitter en interim-politiek leider Marjolein Moorman sprak tijdens de nieuwsjaarsborrel van de PvdA Amsterdam de aanwezigen toe. Over idealen, over een roerig 2012 en de uitdagingen voor 2013. “De verkiezingsuitslag van 12 september laat voor mij iets wezenlijks zien: verandering kan altijd. Door hard te werken, door het eerlijke verhaal te vertellen,  door te laten zien waar je voor staat en wat je bereikt. Zo maak je het verschil. En kom je dichter bij het realiseren van je idealen.”

Partijgenoten, Amsterdammers, vrienden!

Wat kunnen dingen snel gaan. Een jaar geleden stond ik daar tussen jullie, in ditzelfde café, wat toen een andere naam had, we luisterden naar een toespraak van een andere politiek leider, we proostten op een andere fractievoorzitter, en luisterden naar een andere afdelingsvoorzitter.

Andere tijden. Want wat kan er veel gebeuren in een jaar. Een jaar geleden bevonden we ons in een politieke realiteit die vier maanden later compleet veranderde. Ik vermoed dat iedereen hier zich terugdenkend aan vorig jaar voelt zoals ik mij voelde toen in de afgelopen kerstvakantie in stapte: alsof ik drie wilde ritten in een enorm wilde politieke achtbaan had gemaakt.

Wie had een jaar geleden kunnen denken dat wij nu de regering zouden zitten met de VVD?  Met Diederik als partijleider in de kamer. En Lodewijk  als vice-premier. Als je dan bedenkt dat we in de zomer nog ergens rond de 13 zetels stonden in de peilingen; je zou het niet geloven als je het niet zelf had meegemaakt.

De verkiezingsuitslag van 12 september laat voor mij iets wezenlijks zien: verandering kan altijd. Door hard te werken, door het eerlijke verhaal te vertellen,  door te laten zien waar je voor staat en wat je bereikt. Zo maak je het verschil. En kom je dichter bij het realiseren van je idealen.

Dat brengt mij op de belangrijkste vraag in de politiek: in wat voor wereld wil je leven? Of dichterbij huis: in wat voor land, in wat voor Amsterdam..? En de logische vervolgvraag: welk verschil kan ik maken om dat ideaal te bereiken? Dat houdt me nog meer bezig nu de fractie mij tot haar voorzitter en tot uw politiek leider a.i. koos.

Mijn ideale stad lijkt op het eerste gezicht heel veel op het Amsterdam van nu. Deze eigenzinnige, vrijzinnige stad van dromers, denkers en doeners. De stad die bij Lonely Planet tweede staat op lijst van steden to see and to be. Geen stad zo mooi als Amsterdam, zeker in de sneeuw en met dichtgevroren grachten. Ons Amsterdam bruist en groeit en laat zich niet zomaar klein krijgen door de crisis. Een sterke, sociale en solidaire stad die kansen biedt aan 800.000 mensen.

Maar als je beter kijkt zie je dat Amsterdam verre van volmaakt is. Het gaat best goed met Amsterdam, maar niet met alle Amsterdammers. Er is armoede -25% van onze kinderen groeit op onder de armoedegrens-, er is werkloosheid, er is ongelijkheid. Er zijn slechte scholen, mensen hebben last van hun buren, veel  mensen zijn eenzaam. Er is een groeiende kloof tussen arm en rijk, tussen hoog- en laagopgeleid, tussen gezond en ziek, tussen kansrijk en kansarm.

Dat is onze strijd. De strijd voor een ongedeelde stad. Die strijd blijven we voeren. Hier. En in Den Haag. Het is goed dat we regeren. Maar dat heeft een prijs. Neem het kabinetsplan om huren alleen afhankelijk te maken van de WOZ-waarde. Als dat doorgaat, dan gaan de huren zo drastisch omhoog dat er  binnen de ring A10 nog maar 10% betaalbare huurwoningen overblijft. Dan krijgen we twee steden met twee snelheden. Dat druist in tegen alles waar de PvdA voor staat. Aan ons dus de taak om in Den Haag uit te leggen dat Amsterdam andere maatregelen nodig heeft.

Wat een opluchting en vreugde toen wij op 12 september 38 zetels veroverden en de tweede partij werden. Stiekem hoopte  ik dat alle problemen als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. Was het maar waar. Maar die realiteit moet ons niet somber of cynisch maken, maar juist optimistisch en strijdbaar. Deze tijd vraagt om politici die niet naïef, maar ook niet cynisch zijn. Politici die beseffen dat de marges misschien smal zijn, maar dat dit geen excuus is om normaal te vinden wat niet normaal is en niet deugt.

Lodewijk Asscher leerde ons dat politiek de kunst is van het onmogelijke mogelijk maken. Door niet te accepteren dat duizenden kinderen onderwijs onder de maat kregen in onze stad, door het niet normaal te vinden dat vrouwen op de Wallen worden uitgebuit en verkracht, door niet te aanvaarden dat instellingen in de jeugdzorg langs elkaar heen werken. En hij maakte het verschil. Hij pakte de misstanden op de Wallen en in de jeugdzorg aan, en bracht in drie jaar tijd het aantal slechte scholen terug van 41 naar 10.

12.000 kinderen krijgen nu beter onderwijs en dus de kans op een betere toekomst . Hoeveel verschil wil je maken?

Lodewijk, jouw bijdrage aan de stad is groot en onuitwisbaar, en we zijn je daar allen heel erg dankbaar. Ik ben ervan overtuigd dat je voor het land net zo’n groot verschil gaat maken als je hier voor de stad deed.

Het verschil maken voor Amsterdam en Amsterdammers, dat is wat mij drijft wat ons drijft en waar we in dit gebouw, in de stad en in de buurten elke dag mee bezig zijn. Carolien deed dat afgelopen jaren bijvoorbeeld door ervoor te zorgen dat 250 nieuwe bedrijven en 4.000 nieuwe banen zich in Amsterdam vestigden. Freek deed dat door er alles aan te doen om mensen uit de armoede te houden en te halen. De fractie deed dat bijvoorbeeld door een voorstel om de kwaliteit van het MBO-onderwijs te verbeteren, omdat we het onacceptabel vinden dat de Amsterdamse `MBO opleidingen tot de slechtste van het land behoren.

We hebben het probleem van overgewicht bij jongeren op de kaart gezet, omdat we het niet normaal vinden dat een kwart van de tienjarigen te dik is. We hebben gratis openbaar vervoer voor oudere Amsterdammers met een kleine beurs mogelijk gemaakt, omdat we het onaanvaardbaar vinden dat ouderen in een isolement raken. We werken hard aan het realiseren van kluskantoren, omdat we het bizar is dat kantoren leeg staan, terwijl er een tekort is aan woon- en werkruimte. Dat zijn allemaal onweerlegbare, goede resultaten waar de stad wat aan heeft en die het verschil maken voor veel  Amsterdammers.

Ik geloof dat wij het verschil kunnen blijven maken voor Amsterdammer,  elke dag, of het nu gaat om werk, onderwijs, wonen, veilighied of zorg. Het verschil maken door verantwoordelijkheid te nemen, niet de andere kant opkijken en smalle marges gebruiken als excuus. Dat betekent ook lastige vragen durven stellen en niet altijd de makkelijke weg bewandelen. Zo doen we dat ook met de TOP600, waardoor de straten de afgelopen jaren veiliger zijn geworden. 85% van de zware jongens en meiden kwam al vroeg met jeugdzorg in aanraking, omdat er thuis van alles niet pluis was. Een rechercheur vertelde mij dat de meest effectieve aanpak van straatroven, overvallen en inbraken niet zit in het nog meer straffen van daders, maar het voorkomen van huiselijk geweld.

Verandering is mogelijk. Het begint bij het nemen van verantwoordelijkheid. En het gaat hand in hand met het vertrouwen op de sociale veerkracht van mensen. Samen komen we heel ver. Dat is bij uitstek ook het verhaal van onze nieuwe wethouder Pieter Hilhorst, en ik ben er trots op dat hij zijn denkkracht, ideeën en energie in wil zetten voor de stad. Pieter wil een strenge wethouder van financiën zijn omdat dat de beste garantie is dat hij ook een sociale wethouder van financiën kan zijn. Dat is precies wat we nodig hebben.

Ik vertrouw erop dat we er samen overal in de stad een mooi en beter jaar van gaan maken. Samen maken we het verschil. Op naar een zegenrijk 2014! Succes, en dank jullie wel.