Elke maandagavond komt een groep jongeren bij elkaar op de locatie van Don Bosco op de Apollolaan in Amsterdam. In een ongedwongen setting koken zij hier samen en gaan met elkaar in gesprek. De jongeren die hier komen wonen meestal in een opvanghuis of zorginstelling en dit is dus een prettige afwisseling zonder formele begeleiding. Ik mocht ook een avond aanschuiven. Het onderwerp van de avond was ‘eenzaamheid’.
In gesprek over eenzaamheid
Een van de jongeren gaf aan zich vaak eenzaam te voelen omdat hij niet het gevoel had te passen in de ‘standaard’ en niet te voldoen aan wat de maatschappij van hem verwacht. Dit gevoel werd door iedereen aan tafel herkend. Het zette mij aan het denken over onze samenleving en het systeem waarin we leven. Met zoveel unieke mensen is het natuurlijk niet mogelijk om allemaal volgens dezelfde standaard te leven. Er zijn altijd mensen die zich prima kunnen schikken in de wereld zoals deze is, maar er zullen ook altijd mensen zijn die dat niet kunnen.
Het is daarom mooi dat Don Bosco, net als veel andere initiatieven in de stad, een plek voor ontmoeting biedt. Dat is nodig om eenzaamheid tegen te gaan – want als je ziet dat meer mensen zich alleen voelen in het systeem, voelt dat toch wat minder alleen.
Terugdenkend aan het gesprek met de jongeren besefte ik me opnieuw dat de politiek als taak heeft mensen te koesteren die niet de standaard zijn en dat de we altijd ons best moeten blijven doen om hen niet buiten te sluiten of zelfs maar dat gevoel te geven. En misschien moeten we niet steeds proberen mensen te helpen zich aan te passen aan het systeem, maar ook kijken hoe we het systeem aan de mensen kunnen aanpassen.
Door: Lian Heinhuis
