Opinie: discussiebijdrage, op naar 2017!

In dit opinieartikel schetst PvdA’er Jurriaan Fransman (lid van de afdeling Zuid) zijn ideeën over de koers van de partij.

Van de 70 jaar die onze partij oud is, ben ik er sinds afgelopen januari 40 jaar lid. Met trots en overtuiging, tot vier jaar geleden. Ik heb toen als een van de weinige in Den Bosch tegen dit regeerakkoord gestemd. Helaas zijn mijn bangste vermoedens uitgekomen; gelijk krijgen is namelijk helemaal niet leuk!

Kom nu niet aan met de twee argumenten die iedere discussie op voorhand doodslaan:

1.

Dat de PvdA in de crisistijd van 2012 niet wegliep voor het nemen van verantwoordelijkheid, is te prijzen. Maar juist vanwege die crisis had je moeten zorgen voor een zo breed mogelijk draagvlak en niet het smalst denkbare in zowel Tweede als Eerste kamer. De toezeggingen op het bewuste congres in Den Bosch gaven mij destijds al geen vertrouwen. Dit spel werd door de partijleiding gespeeld op een manier waar Pjongjang trots op zou kunnen zijn. De Duitse SPD heeft dat een jaar later beter aangepakt!

2.

Dat de PvdA zo goed is in zelfkastijding. Dit begrip doodt iedere gerechtvaardigde kritiek. Immers, en in het bijzonder op het terrein van de (decentralisatie van de) zorg, hebben, naast organisaties, hebben veel partijgenoten vooraf gewaarschuwd voor de enorme haast waarmee de decentralisaties zijn ingevoerd. Ik durf te stellen dat er geen één gemeente is, die de zaken op het gebied van jeugdzorg, participatiewet en Wmo op orde heeft. En de zogenaamde “Keukentafelgesprekken” hebben niet tot doel een zo optimale zorg voor de thuiswonende cliënt/patiënt te bewerkstelligen, maar de hulp van overheidswege zo ver als mogelijk te minimaliseren. Waarbij ook nog eens massaal de privacywetgeving wordt overtreden.

Onder mom van de Participatiewet worden enorme bezuinigingen doorgevoerd. Een door financiën gedreven beleid en niet een mensgericht beleid. Speciaal als het gaat om jonge mensen met een (lichte) verstandelijke beperking, gaat het kabinet een morele grens over.

Als jong gehandicapten van school komen, moeten zij nu thuis blijven wonen. Zij krijgen geen bijstand (voordeurdelers), vallen buiten het zicht van de gemeente en zijn dus niet in beeld voor (betaald) werk, dan wel dagbesteding.

Hier is telkenmale door velen voor gewaarschuwd (ik schreef er zelf over in april 2014 in Trouw), maar kabinet en Tweede Kamerfractie waren ziende blind en horende doof.

In combinatie met de aanscherping van de bijstandswet betekent dit dat er een verdringing op aan de onderkant van de arbeidsmarkt plaatsvindt. Sociale werkplaatsen worden opgeheven.

De afspraken dat deze mensen met een arbeidsbeperking straks in het gewone arbeidsproces een baan krijgen, is een papieren afspraak. Zoals het er nu naar uitziet, zullen straks meer dan 50.000 mensen thuis duimen zitten te draaien.

Wettelijke rechten van mensen met een beperking worden gemeentelijke voorzieningen, die bovendien met minder geld moeten worden gerealiseerd.

Als het om langdurige zorg gaat, wordt vooral gesproken over ouderen. Voor jongeren is in principe nog niets geregeld. Al is het niet de bedoeling, maar deze groep ontneemt de PvdA ieder zicht op een zelfstandig bestaan!

Over de uitbetaling van de PGB’s, is al veel gezegd. Maar de Staatssecretaris spreekt niet de waarheid als hij stelt dat 95% nu correct wordt betaald. Dat geldt alleen voor de correct bij de SVB aangeleverde opdrachten. Aangezien het systeem van de SVB en dat van de 400 gemeenten niet op elkaar aansluiten, wordt naar schatting slechts 30% correct uitgekeerd.

Maar het gaat ook om andere beleidsterreinen, zoals justitie en veiligheid en media.

De rechtstaat wordt weliswaar niet afgebroken, maar wel minder toegankelijk door onder meer de verhoging van de griffierechten en bezuinigingen op de sociale rechtshulp.

Tegenover de strafbaarstelling van illegalen zou een ruimhartig kinderpardon staan. Nu dat pardon toch minder ruimhartig wordt uitgevoerd, laat de PvdA dat passeren. Ook legt de PvdA de staatssecretaris geen strobreed in de weg over afspraken met de politie over het aanhouden van illegalen (illegalen quotum). De partij aan de ene en de fractie en kabinet aan de andere kant, staan hier lijnrecht tegenover elkaar.

In buurland Duitsland zijn op dit moment 360.000 personen in de illegaliteit verdwenen. Extrapolerend naar Nederland, betekent dit ca. 72.000 strafbare illegalen.

In de trieste kwestie van de zelfmoord van de Russische asielzoeker Dolmatov, had iedere staatssecretaris dienen af te treden. De PvdA heeft het aanblijven van de staatssecretaris getolereerd. Bij het hele justitiedossier balanceert de PvdA op een morele grens.

De mediawet is weliswaar aangepast, maar onder verantwoordelijkheid van een PvdA minister had een VVD staatssecretaris nooit zo veel speelruimte mogen krijgen om überhaupt de contouren van deze wet te maken.

Is dit alles nieuw? Neen hoor, het stond al in een door de afdeling Zuid aangenomen motie van mijn hand van 24 maart 2014.

Historische parallellen gaan nooit één op één op, maar wij hebben niets geleerd van de halvering van het CDA. Een prachtig herbronningrapport en tegelijkertijd een kabinet vormen met gedoogsteun van de PVV. Wij willen als PvdA “Van Waarde” zijn, maar handelen daar niet naar.

Waar is het altijd hoog in het vaandel staande idee van morele oordeelsvorming gebleven (waarbij de PvdA nooit mals was voor anderen).

De huidige situatie is niet voortgekomen uit het nemen van verantwoordelijkheid, maar het voorlopige sluitstuk van een veel langer proces van (misplaatste) loyaliteit aan de VVD. Dat geldt voor de bewindslieden en de fractie. Maar de prijs die wij daarvoor betalen, is krankzinnig hoog: de integriteit van onze partij op het spel!

Lodewijk Asscher had afgelopen zondag een voortreffelijk optreden in Buitenhof. Maar hij sloeg één keer de plank mis. Het mag in onze partij niet zo zijn, wel minister te willen zijn, maar je niet willen uitlaten over een kandidaatstelling voor de Tweede Kamer.

Hoe naar de toekomst?

De PvdA heeft (te) veel mensen die op onze steun rekenden, in de steek gelaten. Dat is niet meer terug te draaien. Je eigen kabinetsbeleid verloochenen kan niet, maar de genomen maatregelen verdedigen, is campagnetechnisch gezien, nog een stap dichter naar het ravijn.

Hopen op een toch nog goede uitslag zodat wij zouden mogen/kunnen meeregeren? Niet waarschijnlijk en een illusie en funest voor de lange termijn. Een vermoedelijk (kleine) fractie zal oppositie moeten voeren gebaseerd op de beginselen zoals verwoord in het “Van Waarde” rapport. Ook dat zal niet gemakkelijk zijn zonder het beleid van de afgelopen jaren af te vallen. Maar het moet omdat het de enige manier is om weer een geloofwaardige beginselpartij (de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten) te worden.  Verbinding, verheffing en solidariteit; daar is niets mis mee.

En voor de komende maanden: Ahmed en Eberhard, weersta de druk van “de partij heeft je nodig”. Wees verstandig en kijk naar wat er met André van de Louw en Ed. van Thijn is gebeurd.

Amsterdam, 22 maart 2016

Jurriaan Fransman, lid Afdeling Zuid