Nacht van de Vervanging

Het ASKV (Amsterdams Solidariteits Komitee Vluchtelingen) organiseerde 8 september de vierde Nacht van de Vervanging, waar politici en bekende Nederlanders vluchtelingen voor een nacht onderdak aanbieden. Sabina Gazic mocht gastvrouw zijn van Benneth en Blessing uit Sierra Leone. Anne Graumans had Bhushan Nath uit Bangladesh te gast. De Jonge Socialisten van de PvdA waren er in grote getalen om de actie te ondersteunen, maar konden helaas geen logees meenemen naar hun studentenkamers.

De levensverhalen van Benneth, nu 9 jaar in Nederland, en Bhushan, 8 jaar in Nederland, lijken op elkaar. Beiden kwamen niet in aanmerking voor het Generaal Pardon omdat ze net te laat in Nederland kwamen. Beiden hebben geen paspoort en botsen al jaren op tegen een moederland dat ze geen papieren wil geven om terug te kunnen keren naar huis. En Nederland geeft ze geen mogelijkheid om hier een thuis op te bouwen. Dat betekent dat beiden legaal in Nederland zijn – ze kunnen immers nergens anders naar toe – maar nauwelijks rechten hebben. Deze gezonde mannen willen dolgraag werken, maar mogen niet werken. Ze willen graag een dak boven hun hoofd, maar wie betaalt dat dan? Het leefgeld dat legaal in Nederland verblijvende asielzoekers ontvangen is te weinig om een kamer van te huren, te eten en kleren te kopen. Deze twee willen graag naar de huisarts als ze ziek zijn, maar het hangt van de liefdadigheid van de arts af of ze ook medicijnen kunnen krijgen.

Er was ook goed nieuws tijdens de Nacht van de Vervanging. Hanem en haar broer Yilmaz logeerden vorig jaar bij Anne Graumans en hebben inmiddels een status via het Generaal Pardon. Hanem is buurtvoorlichter voor het stadsdeel Bos en Lommer en Yilmaz is tramconducteur. Hun jongere zus studeert inmiddels HBO-rechten. “We zijn met de toekomst bezig, eindelijk”, aldus een blije Hanem.

Sabina Gazic benadrukte tijdens de Nacht van de Vervanging dat elk mens recht heeft op een dak boven zijn hoofd, op eten en toegang tot gezondheidszorg. Ook als de noodopvang voor legaal in Nederland verblijvende mensen, zonder status en zonder papieren, moet sluiten per 1 januari 2010, betekent dat niet dat we mensen veroordelen op straat te wonen.

Het verhaal van Benneth

Benneth meldde zich bij de IND dienst Terugkeer en Vertrek, die ervoor moest zorgen dat hij terug naar Sierra Leone gaat. Maar Sierra Leone wil hem niet. De IND heeft twee ambtenaren uit Freetown laten overkomen naar Nederland om Bennth’s terugkeer te regelen, maar zij waren onverbiddelijk. "We hebben hem niet nodig. Hij is te lang weg geweest en hoort niet bij ons", vertelt Benneth me toen zijn dochter – moe van intensieve dag – eindelijk lag te slapen met een net gekregen beertje. "En wat moet ik nu?", vraagt Benneth zich af zoekend naar de laatste afwijzing door een rechter die begin augustus plaatsvond. Zoals alle vluchtelingen heeft ook hij zijn heel juridische dossier bij zich. Alles netjes geordend en ingebonden. Behalve de laatste beschikking. Die haalt hij nog steeds uit de originele envelop. De brief bevat welgeteld één zin: "Uw verzoek is afgewezen." En verder niets. Zelfs de rechters kunnen niet meer de moeite nemen om hun beslissing te onderbouwen. Benneth kan niet terug naar Sierra Leone, niet in Nederland blijven.

Het verhaal van Bhushan

Bhushan was 18 jaar toen hij voet op Nederlandse bodem zette. Hij had nog nooit eerder van Nederland gehoord. Als Hindoe in Bangladesh werd het leven van zijn familie onmogelijk gemaakt. De vader en moeder van Bhushan zijn ook gevlucht, illegaal, naar buurland India. Hij heeft ze acht jaar lang niet gesproken of een levensteken ontvangen. Via het Rode Kruis heeft hij nu een adres en een aangetekende brief is al een maand onderweg, hij hoopt iets van zijn ouders te horen.

Bhushan werd opgepakt toen hij illegaal in de horeca een schoonmaakbaantje had en verbleef acht maanden in de gevangenis in Zeist. Daarna werd hij, begeleid door de Marechaussee, op het vliegveld naar Bangladesh gezet om vervolgens in Bangladesh direct weer teruggestuurd te worden. Hij heeft niet de juiste papieren en de regering van Bangladesh is niet van plan hem nog toe te laten in het land. Een pasje van de IND is het enige wat hem nog rest. Hij kan geen kant op, kan niet werken, niet studeren en is afhankelijk van een paar tientjes leefgeld per maand.

Zie voor meer info: www.askv.dds.nl