Maidenspeech Mohamed Belkasmi

Gisteren hield ons raadslid Mohamed Belkasmi zijn maidenspeech in de Amsterdamse gemeenteraad. Hij deed dit op het agendapunt Verkenning Ijplein/Vogelbuurt, de buurt waar hij is opgegroeid. Lees zijn gehele maidenspeech hieronder.

Ik ben Mohamed, 22 jaar oud en tot een paar uur geleden was ik het jonge raadslid van Amsterdam haha. Dat ben ik niet meer! Gefeliciteerd Geert met deze grote eer. Is dat relevant voor het verhaal dat ik vertel. Nee. Overigens woon ik ook nog bij mijn ouders.

Maar, genoeg daarover. Graag zou ik het met jullie willen hebben over de Vogelbuurt. Mijn buurt. Een buurt die jarenlang de slechtste wijk in Amsterdam voor de jeugd werd genoemd en een van de slechtste wijken om in op te groeien. Het perspectief voor veel jongeren is daar vaak broos en er zijn grote uitdagingen op het gebied van armoede, werk, wonen en gezondheid. Tegelijkertijd zie ik in de buurt ook veel kracht, de wil om elkaar te helpen. Dat maakt het voor mij de mooiste buurt van Amsterdam die ik graag nog mooier wil maken. 

Als jonge Mohamed heb ik veel van de uitdagingen in de buurt van dichtbij gezien. Maar de jonge Mohamed stond daar niet zo bij stil. Ik stond niet stil bij het feit dat veel van mijn vrienden met kapotte schoenen voetbalden. Of dat zij in de pauze niks aten terwijl mijn moeder mijn broodtrommel wel gevuld had. Of dat als ik bij een vriendje ging spelen de moeder zei dat ze naar de Voedselbank ging voor het eten vanavond. Schijnbaar was dat onbewust voor mij gewoon de norm. 

Maar als je daar nu op terugkijkt – en de gedachtengang van de mensen die in die situatie zitten volgt- snap je ook meteen dat het aantrekkelijk wordt om een verkeerde afslag te nemen in je leven. Om op een andere manier aan je geld te komen dan die uitkering die ieder jaar lager wordt. Ik heb ze gezien. Jongeren waarmee ik voetbalde, zijn later in de cel beland. Jongeren met enorme potentie, maar ook met zoveel tegenslagen. Die afslag nemen was voor hun geen eigen keuze. Het was pure noodzaak. Door een gebrek aan geluk.

Voorzitter, ik heb dat geluk wel gehad. En dat geluk is bijna alleen maar toe te schrijven aan mijn ouders. Door hen mag ik mijzelf nu een van de 45 raadsleden van Amsterdam noemen. Veel mensen zeggen: mijn ouders zijn de beste; maar voorzitter, die van mij spannen echt de kroon. 

Mijn vader is van beroep schoonmaker en staat inmiddels al 40 jaar lang om 5:00 uur ’s ochtends op voor een mager loon. Hij haalt zijn voldoening niet uit zijn inkomen, maar uit de belofte zijn kinderen een beter leven te bieden dan hijzelf. Mijn moeder streeft datzelfde naar. Jarenlang heeft ze mij gemotiveerd het beste uit mijzelf te halen. Naar school te gaan, mijn huiswerk te maken, die ene toets te leren, op tijd thuis te komen. Samen met mijn vader stuurde ze me de juiste richting op. Daarnaast kan ik altijd bouwen op hele fijne familieleden, zoals mijn broers en zus, neven en nichten, ooms en tantes, die mij het beste gunnen en ondersteunen waar ze kunnen. 

Voorzitter, dat ik hier nu sta, durf ik daarom nauwelijks mijn eigen verdiensten te noemen. Ik heb het geluk gehad de juiste mensen om mij heen te hebben die mij hebben behoed voor de verkeerde keuzes. 

Wat ik hoopvol vind, is dat de mate van geluk dat mensen hebben geen natuurverschijnsel is. Het is beïnvloedbaar door de politieke keuzes die wij de komende vier jaar samen in de gemeenteraad maken. Wij zijn verantwoordelijk voor de toekomst van al die Amsterdamse jongeren. 

Voorzitter, ik zal mij daar de komende vier jaar met alles wat ik in mij heb voor in gaan zetten. Daarom ben ik blij dat ik in de verkenning die wij vandaag bespreken het element van perspectief terug zie. Een mooie verkenning met hoge ambities, een verkenning waarin ik mij als buurtbewoner van de Vogelbuurt in herken. Ik had één vraag namelijk: hoe ziet de wethouder de relatie tussen de Aanpak Noord uit het vandaag vastgestelde coalitie-akkoord en de verkenning IJplein/Vogelbuurt? 

Ik dank jullie wel.