In memoriam Nora Salomons 1945 – 2010

Op 16 januari overleed plotseling onze afdelingsgenote Nora Salomons.
De van oorsprong Haagse kwam in haar studententijd naar Amsterdam. Uit die tijd stamt haar belangstelling en gedrevenheid voor de politiek. Als sympathisant van Nieuw Links kwam zij in 1972 voor de PvdA in de Tweede Kamer. Natuurlijk, Nora was joods, maar geboren in augustus 1945 heeft zij eerst als kind de naweeën van de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. Als tweede generatie had zij alle begrip voor de tweede generatie slachtoffers, maar rekende zich daar zelf nadrukkelijk niet toe. Ook was zij kritisch ten opzichte van regelingen voor die slachtoffers. Dat leverde haar niet altijd vrienden op, maar illustreerde haar oprechtheid om te strijden tegen ieder onrecht.
Na haar kamerperiode van veertien jaar werd Nora in 1987 benoemd tot Ombudsman van de gemeente Amsterdam. Die functie zou zij tot 2005 blijven bekleden. De meeste mensen kennen haar uit die functie, maar in Zuideramstel was zij direct na haar pensionering bereid het voorzitterschap van de kandidaatstellingscommissie voor de deelraad op zich te nemen.
Ombudsman: onafhankelijk, gedreven en altijd kritisch ten opzichte van de bestuurders die haar hadden benoemd. Begonnen in een klein kamertje met een half time secretaresse, bouwde zij het Bureau Ombudsman uit tot een volwassen instituut met ca. 20 medewerkers, een bureau dat zo veel vertrouwen had opgebouwd dat gaandeweg ook omringende gemeenten zich aansloten.
Die taak als ombudsman liet zich moeilijk combineren met de lokale politiek. Sinds ze in de jaren tachtig in Buitenveldert kwam wonen, heeft ze zich nooit bemoeid, maar wel altijd betrokken getoond bij het wel en wee van het toenmalige stadsdeel en de afdeling. Je kon altijd een beroep op haar doen een bemiddelende rol te spelen in de incompabilité des humeurs die de fractie toen in haar greep hield en het de portefeuillehouder en het bestuur niet makkelijk maakte. Uit die periode herinner ik mij nog goed de besprekingen bij haar thuis en nadat iedereen huiswaarts was gekeerd wij onderuit in haar prachtig vormgegeven flat nog een whisky dronken. En ik kan nu wel bekennen dat we ondanks die problemen in de fractie toen ook heel erg gelachen hebben. Ook over die fractie. Want dat was de andere kant van Nora: haar volhardendheid maakte haar nooit bitter. Integendeel, zij kon ook uitstekend relativeren.