Ik twitter dus ik ben

‘Jij moet gaan twitteren.’

Rond dit uur van de dag ben ik niet op mijn scherpst, maar boven mijn bierglas weet ik toch nog genoeg baldadigheid bijeen te pakken na deze gebiedende woorden van @rikwinsemius, fractievoorzitter van de PvdA in de Baarsjes, fractiemedewerker, strateeg, visionair.

Dat bepaal ik zelf wel! Iedereen die maar met elke hype mee moet doen. Eerst moet je webloggen, dan op Hyves en eigenlijk ook op Facebook en Linkedin. Het móet. Anders hoor je er gewoon niet meer bij. Je mist de relevante kwesties. De juiste netwerken. Dus de juiste informatie. Hopeloos raak je achter, als politicus, maar ook als mens. Gedoemd tot de digitale vergetelheid.

Daarom had ik een grens getrokken. Dacht ik. Het weblog, daar zag ik de lol nog wel van in. Handig als een soort politiek archiefje van jezelf. Kun je na vier jaar nog eens nazoeken wat je ook weer in ’s hemelsnaam gedaan hebt in die gemeenteraad. Met de andere ‘social media’ deed ik enkel mee door uitnodigingen te accepteren. Ik blijf niet aan de gang. Men kan een dagtaak hebben aan de eigen digitale uitingen!

En bij Twitter zou ik definitief de streep trekken. Daar ging ik niet aan meedoen. Het is mooi. Het is geweest.
Dacht ik.

Maar ik kon het toch niet laten eens uit te vogelen hoe dat werkt. Social media adviseur @remcojanssencom inspireerde mij en hielp mij op weg, tezamen met @polfliet. Zo begon mijn netwerk te groeien. Ik las de tweets van mijn following. Ik las wat er in de wereld gebeurde. Wist het als eerste. Het lunchnieuws van Parool was ineens volkomen achterhaald. Via @p2kamsterdam wist ik tegelijkertijd met de brandweer waar er een brand was in de stad.

Ik kreeg followers. Mensen die mijn vragen beantwoorden als ik die stelde. Ik raakte in contact met mensen. De voorzitter van de bijstandsbond zou een vraag gaan stellen in KredietcrisisTV en bracht mij op de hoogte van een maatschappelijke misstand die ik vervolgens door kon geven aan mijn verantwoordelijke fractiegenoot. Reacties op stellingen zorgen voor reflecties en de nodige scherpte.

En toen. Demonstraties in Iran. Ik waande mij deelnemer. @mousavi1388 vertelde mij of de demonstratie doorging, of er een persconferentie kwam, als hij niet werd gefilterd natuurlijk. Ik kon de demonstranten zelfs helpen, werd er getwitterd. Dus ik zette mijn locatie op Tehran en de tijd op de Iraanse tijd, zodat de geheime dienst de Iraanse twitteraard moeilijker kon opsporen.

Intussen hield ik de mensen op de hoogte van mijn eigen wederwaardigheden. Het voorstel voor betere kansen voor MKB’ers kregen de twitteraars als eerste. Mijn input in de zuidasdiscussie. Mijn mening. Mijn observaties.

Men geeft zijn mening terug. De eigen observaties. De andere kant van het verhaal. Transparant voor iedereen. Zoals dat hoort in een democratie.

Ik hoor er bij. Ik twitter. Ik ben.

Volg Michiel via http://twitter.com/michielmulder