Doldrieste havenplannen zijn ramp voor stad
Lodewijk Asscher laat zich op sleeptouw nemen door de Amsterdamse havenbaronnen en de Chinezen. Als een dolle stier wil hij de haven uitbreiden door polders tot in de wijde omtrek van Amsterdam te annexeren.
Asscher meent de Chinezen een plezier te doen met een grote zeesluis bij IJmuiden. En waarom eigenlijk? Niet omdat door deze expansiedrift de kwaliteit van het bestaan van de burgers van Amsterdam verbetert. Niet omdat door dit beleid meer open ruimte en natuur beschikbaar komen. Niet omdat de kwaliteit van de lucht in en om Amsterdam beter wordt. Niet omdat volgende generaties de vruchten plukken van grootscheepse investeringen in verouderde harde infrastructuur en reeds lang achterhaalde bedrijvigheid. Integendeel, de situatie voor huidige en toekomstige consumenten gaat hollend achteruit als Asscher zijn doldrieste plannen uitvoert.
Waarom dan wel? Omdat Asscher denkt dat de burgers erop vooruit gaan als door uitbreiding van de haven nog meer ondernemingen die zich met doorvoer bezighouden, grote winsten maken. Omdat Asscher denkt dat olie- en kolenoverslag en een benzineterminal milieuvriendelijke en creatieve zaken zijn. Omdat Asscher denkt dat zinvolle werkgelegenheid wordt geschapen voor laaggeschoolde werknemers door havenactiviteiten gericht op doorvoer. Omdat Asscher denkt dat de spectaculaire groei van de Chinese economie door Amsterdam moet worden gefaciliteerd. Omdat Asscher denkt dat de baten van zijn kijk op Amsterdam als topstad zozeer de kosten overtreffen, dat nader onderzoek overbodig is. Omdat Asscher denkt dat de deelraden, broeinesten van wanbeleid waar het cultureel erfgoed betreft, het beste voertuig zijn voor de ruimtelijke inrichting van Groot-Amsterdam.
Hoe is het mogelijk dat een van huis uit verstandige sociaaldemocraat met het hart op de goede plaats, het slachtoffer wordt van een opmerkelijk intellectueel tekort? Nergens staat immers geschreven dat de haven van Amsterdam onbeperkt moet groeien op straffe van ondergang van de hoofdstad. Nergens staat geschreven dat beschikbare bedrijfsterreinen voor een habbekrats aan ondernemingen moeten worden overgedragen, zodat deze niet alleen worden ontmoedigd ondergronds en in de hoogte te bouwen, maar ook op grote schaal kostbare grond verspillen. Nergens staat geschreven dat het vernietigen van de Houtrak- en de Wijkermeerpolder geen opoffering is van natuur, open ruimte en cultuur. Nergens staat geschreven dat vermeende werkgelegenheid wel en het aantasten van milieu en leefbaarheid niet moet worden gewogen.
De harde feiten zijn dat Amsterdam de kwantitatieve groei kan overlaten aan Rotterdam, dat over de noodzakelijke ruimte beschikt, aan zee ligt, een betere containerhaven is en doorvoer kan verzorgen. Amsterdam moet het hebben van kwalitatief hoogwaardige havenactiviteiten.
Dat zal leiden tot positieve milieueffecten, werkgelegenheid en een hoge financiele toegevoegde waarde. Bovendien is de huidige infrastructuur hiervoor meer dan op orde. Het benutten van de Afrikahaven voor zwaar vervuilende overslagprocessen, waar Amsterdam niets aan heeft, belichaamt het wanbeleid van het havenbedrijf en maakt het opofferen van Ruigoord des te schrijnender.
De Ceres-terminal is uit nationaal oogpunt een inefficiente en overbodige aanwending van middelen. De noodzaak van een grote zeesluis bij IJmuiden vervalt volledig zodra een einde wordt gemaakt aan alle smerige, uitsluitend aan doorvoer gerelateerde activiteiten, die haaks staan op het behartigen van duurzaamheid. Private partijen hebben geen euro over voor een zeesluis. Zij willen de risico’s op de overheid en derhalve op de belastingbetaler afwenden. Het Centraal Planbureau stelde al eerder vast dat de kosten van de beoogde zeesluis de baten verre overtreffen.
Asscher maakt zich onsterfelijk en maakt van Amsterdam een topstad door de schrale kwantitatieve groei van de haven om te buigen naar een imposante kwalitatieve ontwikkeling, gedragen door duurzaamheid, innovatieve bedrijvigheid, culturele activiteiten en het aanwenden van hoogwaardige kennis. In 2015 staan de media dan niet langer bol van groeicijfers, waarachter toenemend ziekteverzuim als gevolg van stress en werkdruk schuilgaat. Ze zullen verhalen van mensen, die niet langer opgejaagd, ontspannen spreken over hun inspirerende werkzaamheden. Dan zal het nageslacht Asscher eren met een standbeeld.
