1 juli 2008: Herdenking afschaffing slavernij

1 juli 2008. Dan is de herdenking van de afschaffing van de slavernij. Dus met dochterlief naar de herdenking bij het slavernijmonument in het Oosterpark. Daar was ook Balkenende en natuurlijk Cohen, wethouder Ossel en stadsdeelbestuurders Sweet en Paquay naast vele andere bestuurders, diplomaten, prominenten en bezoekers. In tegenstelling tot de Pvda zag ik deze keer geen gemeenteraadsleden van andere partijen. Opmerkelijk. Maar de herdenking viel dan ook net in het reces. Volgend jaar beter. Dat zou de herdenking nog meer recht doen.

Net als 4 mei Dodenherdenking. Dit jaar liep ik voor het eerst onder aanvoering van Job Cohen met de stoet mee vanaf het Museumplein om vervolgens naar het homomonument te fietsen. Daarvoor was de Apollolaan elk jaar de plek om de slachtoffers van vijf jaar wereldoorlog te herdenken waaraan nog maar 63 jaar geleden een einde kwam.

En nu dus 1 juli die andere herdenking, de afschaffing van de slavernij. Toen werd een zwarte periode van maar liefst 400 jaar slavernij met vele doden en slachtoffers afgesloten. Nog maar 145 jaar geleden.

Slavernij en de Tweede Wereldoorlog. Twee feiten met een enorme impact op de wereldgeschiedenis met zeer ingrijpende persoonlijke gevolgen voor onschuldige slachtoffers die generaties lang zichtbaar en voelbaar zullen blijven.

En waarom?
Omdat iemand verzon dat er plotseling twee soorten mensen waren: volwaardige en onvolwaardige mensen. Die selectie werd onder het juk van terreur wreed, meedogenloos en efficiënt uitgevoerd met als resultaat totale ontmenselijking, uitsluiting, uitbuiting en genocide.

1 juli was een warme dag. Het ijskoude biertje na afloop met Hennah Buyne en Freek Ossel smaakte meer dan goed. Toen de dorst was gelest schudde ik onze premier de hand en sprak mijn waardering uit voor zijn aanwezigheid en prachtige toespraak.

Een zekerheidje in mijn leven is de mening van dochterlief: “Pap, wat keek je serieus toen je met Balkenende sprak!”. “Hoezo, zo kijk ik toch altijd?!”, was mijn quasi verbaasde antwoord om meteen te vertellen over het zinnetje ‘We are here, because you were there’ dat ik ooit ergens las. En dat herdenkingen altijd gaan over vroeger, maar ook over vandaag en dat de vrijheid eens zwaar is bevochten en dat we die belangrijke wetenschap voor eeuwig moeten koesteren. Dochters. Ze houden je scherp.