Picknick Verkiezingsprogramma in Westerpark heel gezellig

Het moet een gek gezicht zijn geweest voor de twee oude mannen op een bankje in het Westerpark. Afgelopen zondag rond een uur of een streken een paar lakens, flessen wijn, blikjes bier en flesjes fris samen met een aantal Amsterdamse PvdA’ers neer op het gras voor hun voeten. Ze kwamen samen voor de “Picknick verkiezingsprogramma”. Het bericht op de website repte over ‘PvdA’ers met hart voor de stad. Mensen met visie, die zich vaak ook belangeloos voor Amsterdam inzetten.’. En die waren er zeker.

We dronken, praten, lachten en genoten van de zon. De soms wat lage PvdA zuurgraad was hier geheel afwezig. Wel waren er veel vrolijke nieuwe gezichten en creatieve ideeen. De verkiezingen van 4 juni zorgden voor een extra drive. Een gevoel van urgentie. Maar in positieve zin. Schouder aan schouder de crisis door!

Met pen en papier gewapend barsten de discussies los. Met als enig doel om speerpunten voor de komende verkiezingen op te schrijven. Tientallen zoniet honderden geeltjes met ideeen werden volgeschreven. Teksten over veiligere buurten, beter onderwijs, duurzaamheid, nieuw besturen, meer werk, strijd voor geloofsvrijheid en emancipatie en nog veel meer.

Nadat de geeltjes verdeeld waren in verschillende thema’s barstte ronde twee los. In zes groepjes deelde men ervaringen uit. Met steeds de focus op het verkiezingsprogramma. Wat moet prominenter in beeld? Wat moet beter uitgewerkt worden? En ook dit werd genoteerd.

Een paar uur later zaten de mannen er nog steeds. En nu de PvdA’ers weer weg waren gefladderd, leek er niets veranderd te zijn. De lakens waren weg, de lege blikjes weggegooid. En toch. Ze keken elkaar aan. Is dit de PvdA, waar de kranten vol van staan? De PvdA die ophoudt te bestaan? Die alleen maar kan zeuren? Zij hadden iets anders gezien. PvdA’ers met zin. Met plezier. Met ideeen en strijdkracht. En bovenal met een geloof in de sociaal-democratie. De sociaal-democratie die zich al jaren inzet voor een schitterende stad. En niet van plan is de komende vier jaar in een hoekje te gaan liggen huilen.