De Dag Van De Dialoog

Na de shockerende aanslagen in Noord Amerika op 11 september 2001 hebben bewogen geesten in ons land de Dag van de Dialoog geïntroduceerd.

Artikel 1 van onze Grondwet is het uitgangspunt op deze unieke Dag. Graag haal ik hierbij dit artikel aan:

‘Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan’

Het doel van deze dag is om de kloof tussen de verschillende groepen in de samenleving te verkleinen en de onderlinge binding te versterken middels dialoog. De dialoog is immers een gespreksvorm waarbij de gelijkwaardigheid van sprekers en het luisteren naar elkaar voorop staat.

Op 4 november 2008 ging de zesde Dag van de Dialoog in Amsterdam van start. Dit was tevens de officiële start van de Nationale week van de dialoog die van 3 tot 9 november plaatsvindt in Nederland. Ruim 30 steden organiseren deze week aan zo’n 1000 tafels een Dag van de Dialoog. Ruim 8000 mensen ontmoeten elkaar en spreken vrij over hun persoonlijke ervaringen in hun wijk of gemeente.

In de vroege uren van de morgen begaf ondergetekende zich naar het Stadhuis van Amsterdam waar de aftrap werd gegeven.
In Amsterdam gingen op die dag zo’n 1500 mensen aan 166 dialoogtafels met elkaar in gesprek.

De tafels waren kris kras door de stad verspreid. Ze stonden o.a. in musea, scholen, migrantenorganisaties, bedrijven, woningcorporaties, religieuze instellingen alsmede bij mensen thuis.

De gesprekken worden volgens een bepaalde systematiek tot stand gebracht door een gespreksleider. De opbouw van de vragen bestaat uit vier stappen: kennismaken, ervaring delen, dromen en doen. Het thema dit jaar: In beweging komen!

De tafels zijn divers samengesteld niet alleen op basis van etniciteit en sekse maar bieden ook plek aan mensen met verschillende opleidingen en beroepen.
Ik zat aan een van de tafels in het Amsterdamse stadhuis en was zeer benieuwd naar het verloop.

Het ging boven verwachting! Nadat we enigszins ontkoeld waren, spraken we geanimeerd en oprecht met elkaar. Als beweegredenen gaf ik mijn grote afkeer voor de ongelijkheid in de wereld. Het oppressieve schrikbewind vorige eeuw van de Venezolaanse dictator Perez Jiménez is voor mij determinerend geweest. In die periode van mijn jeugd werd ik mij bewust van de grote verschillen tussen rijk en arm.

Mijn Venezolaanse familie heeft er veel onder geleden. Ik kan me nog letterlijk de protestliederen herinneren die mijn vader in mijn jeugd zong. Het ging meestal over kleine jongetjes en meisjes die al als gezinshoofd moesten fungeren omdat hun vaders en meestal ook moeders ‘weg’ waren.

In de kerstperiode ging het over een schurftige kauwgom of hotdog kauwende dikbuikige Santa die in zijn rode jas als oplichter in de hitte van Venezuela schoorstenen en sneeuwvlokken introduceerde, en zo het kindje Jesus de kerstviering ontstal.

Op Curaçao heb ik op 30 mei 1969 de grote strijd van de arbeiders voor beter loon meegemaakt. Daar liep de zaak geheel uit de hand toen een van de vakbondsleiders geraakt werd door een schot van de politie in zijn rug. Er werden vervolgens een heleboel zaken in brand gestoken en geplunderd. Zo’n vijftig zakenpanden en nog tien andere gebouwen werden vernield door brand. Er vielen ook doden.

Ik realiseer me al vanaf mijn prille jeugd dat gelijkheid in deze wereld geen automatisme is. Voor gelijkheid moet je vechten, opofferingen doen.

Aan het end van de sessie gaven we elk individueel aan wat wij zouden doen om onszelf en eventueel ook anderen in beweging en gemotiveerd te houden. Het kan moeilijk lijken, maar op dat moment waren wij zo ‘on drive’ dat wij stellig en onbevangen met onze voornemens kwamen.

Daarna had ik een goed en voldaan gevoel. Ik voelde mij opgeruimd en blij. Ik had een bijzonder gevoel van eenheid met onze stad. Ik bleef de hele dag in die gemoedstoestand.

De daaropvolgende nacht volgde ik in een roes de verkiezingen in de Verenigde Staten. Bij de winnaarsspeech van Obama moest ik een traantje pikken. Deze grote man is ook voor de dialoog!
Middels diplomatie vrede proberen te stichten tussen landen en bevolkinggroepen is edel en beschaafd, en te verkiezen boven bommen werpen en kletteren met wapens op conto van belastingbetalers. Velen laten hierbij het leven met achterlating van treurende ouders, geliefden, en vrienden.

Het waardevolste bezit van ieder individuele mens is zijn leven. We hebben allen de plicht om daar voorzichtig mee om te gaan niet alleen in woord maar ook in daad.

De nieuw gekozen president van Noord Amerika geeft mij en velen die ik ken vertrouwen in de toekomst van onze planeet, in de toekomst van de komende generaties.

Er zal wel hard geknokt moeten worden op vitale gebieden in verband met de wereldwijde crisis op de economisch markt.
Maar als je weet dat landen, je land, je stad in alle ernst naar eer en geweten knokken weet je je gesteund.

Lupe Manuela
Gemeenteraadslid

FOTO: © Daphne Horn