Van de Zijlijn

Van de Zijlijn

Een ledenvergadering
Met je pensioen kan je een ledenvergadering ook bijwonen op een merkwaardig tijdstip. Dus sukkelde ik op de derde april ‘s middags in de richting van No Limit. Onze afdeling riep daar wethouder Asscher ter verantwoording over zijn onvriendelijke uitlatingen over de PvdA ZO en sommige van haar stadsdeelraadsleden.
Ik had hem niet eerder horen spreken. Zijn babbel klonk plezierig, hij hield hij zijn rug recht en nam geen afstand van zijn eerder geventileerde opmerkingen. Al mochten de PvdA’ers in Zuidoost trots zijn op de stedelijke vernieuwing, we hadden te veel aandacht voor huidskleur want ‘je mag partijleden niet reduceren tot de etnische groep waaruit zij voortkomen’. En over de integriteit van PvdA-volksvertegenwoordigers kon je niet streng genoeg zijn. Als een soort troost zei Asscher nog dat niet alleen in Zuidoost, maar ook elders in de Amsterdam over integriteit van deelraadsleden gesteggeld. Een clubje uit de gemeenteraadsfractie (Jerry Straub, Peggy Burke, Michiel Mulder, Jesse Bos), ging daarom, met iemand uit het landelijk Partijbestuur, de problematiek rond integriteit nog eens zorgvuldig onder de loep nemen.
Ex-stadsdeelvoorzitter Hannah Belliot meende dat Asscher problemen rond multi-etniciteit te luchthartig van tafel veegde want, zei zij, ‘als het erop aankomt wordt toch weer de raciale kaart getrokken. Dat zie je in de VS, met Barack Obama’. Iemand anders mopperde dat juist Wouter Bos de multi-etniciteit tot probleem had gebombardeerd. Had die zich, na de gemeenteraadsverkiezingen van 2006, niet bezorgd getoond over het grote aantal allochtone PvdA’ers dat het plotseling tot volksvertegenwoordigers had gebracht? Die oprisping was inderdaad niet zo gelukkig al was er wel enige aanleiding voor. Door de onverwacht grote PvdA-overwinning werden immers overal in het land PvdA-fracties aangevuld met kandidaten, allochtoon én autochtoon, die slecht op hun taak als gemeenteraadslid waren voorbereid. Dat hier of daar een ongelukje zou gebeuren was daarom een terechte vrees. En dat multi-etniciteit binnen de PvdA ook op een andere manier tot wrijving kan leiden bleek ter vergadering uit een klacht van gemeenteraadslid Peggy Burke. Zij meende dat Marokkaanse ‘flutprojecten’ in Amsterdam subsidie krijgen terwijl Surinaamse voorstellen worden afgewimpeld. Van die beschuldiging maakte Asscher zich wel erg makkelijk af door te zeggen dat zowel Surinaamse als Marokkaanse flutprojecten subsidie krijgen. Hij had zich principiëler gedragen door toe te zeggen het verwijt te onderzoeken om daarna zo nodig een eind te maken aan het subsidiëren van onzinprojecten, voor welke etnische groep ook.

De praktijk is weerbarstig
Ter vergadering werd ook nog bepleit om in de plaats van wethouder Buyne iemand anders uit Surinaams-Nederlandse hoek te benoemen. Ook daaruit bleek dat de PvdA inmiddels wél een multi-etnische, maar nog lang geen kleurenblinde partij is, zoals Ascher het graag ziet. Uitte zich dat voorheen vooral uit gemeenschappelijke klachten over witte manipulaties, dit keer traden ook spanningen aan het licht tussen de verschillende etniciteiten die onze partij tegenwoordig bemensen. Dat is jammer maar geen reden voor gesomber. Ook in de vrijwel mono-etnische PvdA van gisteren had ’t interne partijleven weinig van een gezelligheidsvereniging: we waren het misschien eens over de idealen maar konden elkaar het leven in de praktijk behoorlijk zuur maken. .
Tot haar eer weerspiegelt de huidige multi-etnische PvdA in haar ledenbestand de drastisch veranderde bevolkingssamenstelling van Nederland. Zij heeft haar traditionele missie, emancipatie van de arbeidersklasse, verbreed tot de nieuwe Nederlanders. In parlement en gemeenteraden hebben sociaaldemocraten maatregelen bepleit en getroffen ter bevordering van emancipatie en participatie van etnische minderheden en is hun discriminatie bestreden. Tegelijkertijd heeft de PvdA zich ingespannen mensen uit etnische minderheden actief bij de politiek te betrekken, hen geworven als partijlid en gekandideerd voor parlement, staten en raad. Daaraan lage een drietal veronderstellingen ten grondslag. Deze leden, zo werd gedacht, zouden de partij verrijken met specifieke ervaringskennis. Gekozen als kamer- of raadslid zouden zij de betrokkenheid bij de politiek van andere allochtonen vergroten, en daarmee hun integratie in de Nederlandse samenleving stimuleren. Dat zou er toe moeten leiden dat meer allochtonen bij verkiezingen zouden stemmen en dan vooral natuurlijk op de PvdA.
Met deze veronderstellingen is niets mis, al is de praktijk weerbarstiger gebleken dan is gehoopt. Sociaal-democraten hebben de problemen waarmee de integratie van immigranten in Nederland gepaard gaat evenzeer onderschat als de tijd die daarmee gemoeid zou zijn. Ook zijn we ervan uitgegaan dat de integratie van nieuwkomers in de partij een tamelijk rechtlijnig en continue verlopend proces zou zijn. Dat is dus niet het geval gebleken en het lijkt de moeite waard de oorzaken daarvan nog eens nader te onderzoeken. En voor wie het interesseert: Obama heeft een schitterende toespraak gehouden over de raciale verhoudingen in de VS. Voor wie Engels kan lezen en een internetverbinding heeft warm aanbevolen. Te vinden op de website van de nrc, onder buitenland.

Wouter Gortzak