Hulpverlening op basis van ‘Eigen Kracht’

Wat gaat er eigenlijk verkeerd?
‘Net als veel andere gemeenten zoekt Amsterdam naar mogelijkheden om te snoeien in de wirwar aan hulpverlening rond sommige gezinnen. Er wordt nu veel te weinig gekeken of de ingezette middelen ook echt effectief zijn geweest. De hulpverlenende instantie blijkt zich vaak vooral af te vragen voor welk stukje van de keten ze betaald krijgen, in plaats van zich af te vragen of er aan de vraag is voldaan.’

Kan een politicus zo’n probleem oplossen?
‘Bijdragen aan een oplossing kan heel goed. In het stappenplan stellen wij een werkwijze voor waarbij systematisch wordt nagegaan of alle vereiste stappen zijn gezet. Zoveel mogelijk wordt daarbij uitgegaan van wat een probleemgezin via een zogeheten Eigen-Kracht-conferentie zelf nog kan oplossen. Uit de praktijk blijkt dat mensen met behulp van de eigen omgeving vaak heel goed in staat zijn om zelf hun problemen op te lossen.’

Hoe ziet zo’n Eigen Kracht conferentie er dan uit?
‘Met familie, vrienden en directe omgeving van de betrokkene om de tafel. En dan het probleem óp tafel en kijken wie wat kan doen. In het jargon: de directe omgeving van mensen activeren en samen aan problemen te werken. Er wordt samen een ondersteuningsplan gemaakt. Op deze manier groeit het draagvlak bij de betrokkenen en ontstaat er een grotere kans op succes. Ook krijg je op deze manier concrete hulpvragen voor de professionele hulpverlening sneller boven tafel.’

Maar bureaucratisch geschuif met mensen en hulpverlening doet zich toch juist voor als het écht erg is? Als niemand meer weet hoe het moet?
‘Schrijnende gevallen waarbij meerdere organisaties zich tegelijk met één gezin bezighouden zonder de behandelmethode van de ander te weten – en dus zonder resultaten te bereiken – moeten echt tot het verleden gaan behoren. Door alle hulporganisaties volgens een vast stappenplan te laten werken, ga je de versnippering van de werkzaamheden door de zorginstanties tegen.’

Hoe?
‘Om dit te bereiken wordt er een ’beroepsmogelijkheid’ gecreëerd. Dit houdt in dat iemand de bevoegdheid krijgt om oplossingen te forceren als de zaken echt vastlopen. Vanuit de zorgkant kun je een woningbouwcorporatie bijvoorbeeld niet zomaar voorschrijven dat ze met een oplossing moeten komen. Dan heb je iemand nodig die in overleg met de wethouder knopen kan doorhakken. Hoe dat precies vorm zou moeten krijgen is verder aan het college. De fractie pleit ook voor een centraal telefoonnummer waar mensen signalen over hulpbehoevende gezinnen kwijt kunnen.’

‘De voorstellen die wij doen, passen goed binnen Wet Maatschappelijke Ondersteuning en Operatie Systeem in Beeld. We willen de zelfredzaamheid van kwetsbare burgers vergroten en voorkomen dat organisaties nog langer langs elkaar heen blijven werken.’

Dit interview verscheen eerder in Nieuws!, het ledenblad van de PvdA Amsterdam