Op 12 november debatteerde de Gemeenteraad over alle gebeurtenissen in onze stad die de week daarvoor zijn voorgevallen.
Voorzitter, het is moeilijk om de juiste woorden te vinden om de situatie in onze stad hier vandaag te bespreken, wanneer intern een storm aan emoties woedt die ook in onze stad voelbaar en zichtbaar is. Het moge duidelijk zijn dat ook ik met afschuw heb gekeken naar wat zich in onze stad heeft voltrokken en dat ik elke vorm van geweld, van antisemitisme, van moslimhaat, racisme, polarisatie en haatzaaiing volledig afkeur. Haat bestrijd je niet met haat en voorzitter, ik denk dat het belangrijk is om daarom te bedenken waarom en hoe wij hier vandaag staan.
Want voorzitter, vandaag hebben wij hier, in deze zaal, als Amsterdamse volksvertegenwoordigers een taak. Wij hebben de taak om alle Amsterdammers zich veilig, gehoord en gezien te laten voelen en te bespreken of de Amsterdamse driehoek vorige week juist heeft gehandeld. Maar we hebben nog een taak en dat is er één van een voorbeeldfunctie. De manier waarop wij hier vandaag, als doorsnee van de stad, met elkaar in gesprek gaan, moet de manier zijn waarop spanningen en emoties een plek hebben, naast elkaar kunnen bestaan en uiteindelijk kunnen leiden tot begrip en verbinding.
Want laat er ook geen twijfel over bestaan dat op dit moment onze stad en haar inwoners nog aan het verwerken zijn wat er wanneer is gebeurd en wat wij nu weten dankzij het feitenrelaas dat er ligt. Dat Israëlische hooligans hierheen zijn gekomen met kwade bedoelingen, moslimhatende leuzen hebben gescandeerd, taxi’s hebben aangevallen en met stokken de straat op zijn gegaan. Dat er een uitbarsting heeft plaatsgevonden van antisemitisch geweld, gerichte acties om mensen met de Israëlische nationaliteit, Joodse mensen op te jagen, mensen om hun paspoort vragen en geweld tegen ze te willen gebruiken. Doodeng en onacceptabel. Het roept bij vele joodse mensen de naarste herinneringen op.
En tegelijkertijd, terwijl de gebeurtenissen zich nog ontvouwden, nog niet alle feiten bekend waren en onze politiemensen, politiemensen uit het hele land, keihard aan het werk waren om de rust te laten wederkeren in onze stad, vormden mensen tot duizenden kilometers buiten onze stadsgrenzen hun mening en frame over wat zich had afgespeeld.
En laat mij ook daar heel duidelijk over zijn, want voorzitter dat helpt werkelijk waar helemaal niemand. Wij voeren hier vandaag een debat over wat zich heeft afgespeeld, wij gaan in gesprek met onze burgemeester over de gemaakte keuze. Oproepen via X dat zij op moet stappen dat is en ik benoem het maar gewoon, niet de taak van de heer Wilders en via deze weg wil ik dan ook graag zeggen: stop met je giftige retoriek. De emoties van onze stadsgenoten, de angst die onder Amsterdammers in onze stad heerst, die gebruik je niet voor electoraal gewin. En die zijn daar ook absoluut niet mee geholpen. De manier waarop door rechtse partijen nu direct weer op zondebokpolitiek wordt over gegaan. Dat islamitische jongeren voor de zoveelste keer worden weg gezet als ‘het probleem’. Waarbij ze eigenlijk Amsterdammers met islamitische achtergrond die hier geboren en getogen zijn, verantwoordelijk proberen te houden voor de daden van enkele relschoppers. Laat ik heel helder zijn: mensen beoordeel je op hun daden, niet op hun afkomst. Groepen mensen tegenover elkaar zetten, bijdragen aan moslimhaat, maakt niemand in deze stad veiliger.
En voorzitter dan komen we tot het volgende punt, want we moeten wel vooruit kijken. We moeten vooruit in een tijd van groeiend antisemitisme, een tijd van toenemend racisme, moslimhaat en een tijd waarin polarisatie de boventoon voert in het landelijk politieke debat. En de richting vooruit is natuurlijk tweezijdig. Het gaat er allereerst om dat de daders van deze golf aan geweld individueel worden opgespoord en berecht. En daarnaast is de weg voorwaarts er één van dialoog, want zonder met elkaar in gesprek te blijven gaan, isoleren we steeds verder in eigen bubbels. Want ons Amsterdam dat maken we samen.
