“Herinneren, herdenken en helen, dat is het verlangen”

Op dinsdag 4 oktober 2022 hield onze stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Zuidoost Tanja Jadnanansing een toespraak bij de herdenking van de Bijlmerramp, vandaag precies 30 jaar geleden. Lees haar gehele toespraak hieronder.

Lieve dames en heren, jongens en meisjes,

“Als ik een vliegtuig hoor aankomen dan zorg ik dat ik niet bij een raam sta. Ik was vijf toen het gebeurde en nu dertig jaar later heb ik nog steeds moeite met ramen in combinatie met het geluid van een vliegtuig.”

Dit vertelde “Asha”(niet haar echte naam) tijdens een gesprek met nabestaanden, dat ik onlangs had op het stadsdeelkantoor van Amsterdam-Zuidoost, waar de Bijlmer onder valt.

Dertig jaar later het verhaal van de Bijlmer, het stadsdeel van aankomst.
Amsterdam-Zuidoost kent veel gezichten. Het gezicht van meer dan 173 etniciteiten en culturen, het gezicht van mensen die hier al meer dan dertig jaar wonen en zij die hier minder lang wonen. Gemeenschapszin is hier voelbaar, ik ben omdat jij bent, en wij zijn…

Het verlangen naar troost in moeilijke tijden is voelbaar, het verlangen naar heling is groot.
Net zoals het verlangen naar een ander licht op dat wat is gebeurd.

De troost van herinneren, van herdenken en van helen. Verlangen naar herstellen van dat wat krom is gegroeid. Verlangen naar troost voor al die mensen die op 4 oktober zichtbaar en onzichtbaar de helpende hand hebben geboden.

De politie, de ambulancebroeders en hulpverleners.
De juffrouw die de moeder die geen foto’s van haar omgekomen kinderen had, de klassenfoto bracht.

De buurtbewoners van een flat verderop die maaltijden maakten.
De klasgenoten die een vader van hun omgekomen vriendje tekeningen brachten.
En Pa Sem. Pa Sem…..

Verlangen naar de transformatie.
Omarmen waar wij vandaan komen.
Omarmen waar wij naartoe gaan.
Wij omarmen de pijn en omarmen de troost.
De troost van herinneren, herdenken en helen.
Helen is actief werken aan het tegemoet treden van de angsten.

Niet langer bang zijn om het verdriet te voelen om zo naar de volheid te komen van de bemoediging.
Het verlangen naar het verzachten van de pijn.

En verlangen naar een ander perspectief op de mensen die Zuidoost maken, die van ver zijn gekomen, soms ongedocumenteerd, vluchteling of anders. Moeders en vaders, oma’s en opa’s die verlangen naar die omarming van wie wij zijn. Wij zijn jij, en jij bent wij.

Herinneren, herdenken en helen, dat is het verlangen. Om vanuit verdriet te groeien naar veerkracht, te omarmen van dat wat is en te groeien naar dat wat komen gaat, naar dat betere.

Wij kunnen dat, samen, de nabestaanden, al die krachtige mensen die er toen stonden dertig jaar geleden en die er nu nog staan. Wij kunnen dat als Amsterdam-Zuidoost, Amsterdam en Nederland. Want als het ons goed gaat hier in de Bijlmer, dan gaat het ons goed in Nederland.

Dan helen wij het hart vanuit de liefde, vanuit licht en vanuit leiderschap dat in ieder van ons zit voor het nu en voor de toekomst.