“Woorden kunnen de wereld veranderen. Het is er tijd voor.”

Vandaag vergadert de gemeenteraad van Amsterdam over het initiatiefvoorstel van de partijen DENK, BIJ1, CU, GroenLinks, D66, SP en de PvdA om Amsterdam haar excuses aan te laten bieden voor de rol die zij gespeeld heeft in het slavernijverleden.

Lees hieronder de inbreng tijdens het debat van ons raadslid Nenita La Rose terug.

Voorzitter, 

Woorden doen ertoe. Woorden kunnen de wereld veranderen. 

Woorden kunnen het begin zijn van een nieuw begin, een nieuwe tijd en het verleden een plek geven. 

Woorden kunnen onrecht de wereld uithelpen. 

Voorzitter,

Door slavernij is er miljoenen mensen in de wereld groot onrecht aangedaan. 

Uitgebuit, mishandeld, rechteloos weggezet en gekleineerd en zelfs vermoord. Op basis van wie zij waren, waar zij woonden en hoe zij eruit zagen. 

De rol die Amsterdam hierin gehad heeft is pijnlijk.

Voorzitter, 

In het publieke debat wordt altijd gesproken over het ‘slavernijverleden’.

Dit suggereert dat dit iets was, wat toen gebeurde, en waar we nu niks meer mee te maken hebben. Wat nu niet meer speelt.

Het tegendeel is echter waar. Grote delen van de huidige wereld zijn gevormd door de effecten van het wereldomvattende slavernij-systeem dat drie eeuwen lang systematisch in stand werd gehouden. 

Witte mensen werd geleerd dat het normaal is om mensen uit te buiten en dat zwarte mensen inferieur zijn.

Zwarte mensen werd geleerd dat zij minderwaardig zijn. Dat hun onderdanige positie een onontkoombare realiteit is en daar niet over moeten zeuren. 

In het heden merk je hier nog iedere dag de gevolgen van. Het is dus nog geen verleden.

De realiteit is dat die emotie en de verwerking ervan, niet kan worden weggestopt en ontkent. De realiteit is dat de ervaring van drie eeuwen niet zomaar kan worden weggewist.

Voorzitter, 

Ik merk het als ik in mijn geboorteland Suriname ben en daar praat met generatiegenoten van mijn ouders. 

Je voelt de teleurstelling en boosheid dat de economische verschillen in de wereld langs lijnen van huidskleur lopen. 

En dat de positie van je familie, toen in de tijd van de slavernij, vaak nog bepalend is voor je status van nu.

Ik merk het ook in de Bijlmer (waar ik al zo’n 40 jaar woon). Als ik daar praat met moeders die zich vertwijfeld afvragen hoe het komt dat hun kinderen zo slecht mee komen in het onderwijs. 

Kinderen die hier in Amsterdam geboren en getogen zijn.

Voorzitter, 

Die sociale ongelijkheid, die economische ongelijkheid en die kansenongelijkheid van toen, sijpelt nog iedere dag door onze samenleving heen.  

Maar Voorzitter,

We zien ook verandering. Positieve verandering. 

We zien dat mensen zich uitspreken. Dat mensen elkaar een spiegel voor houden.                

Dat mensen elkaar confronteren met gewoontes en gedragingen die we altijd normaal vonden, maar dat niet zijn. 

We zien mensen hun plek opeisen in de maatschappij, in het maatschappelijk debat. Strijdend voor een nieuw begin. Een gelijkwaardig begin. 

Daarom Voorzitter, 

Laten wij vandaag als raad, als Amsterdam – met haar rijkdom aan diversiteit – dit nieuwe, gelijkwaardige begin breed omarmen. 

Door te erkennen dat wat toen gebeurd is, fout was. En onze excuses aan te bieden voor de rol die we erin gespeeld hebben. 

Tot slot Voorzitter,

Woorden kunnen verandering teweeg brengen. Verandering die nodig is. Laten wij die woorden omzetten in daden!

Het is er tijd voor!