Afscheidsrede Amma Asante

Begin jaren zeventig kwam mijn vader naar Nederland. Met helemaal niets in zijn handen. In hedendaags jargon zouden wij hem gelukszoeker noemen. Dankzij het sociale beleid van ten aanzien van vreemdelingen kreeg hij een verblijfsvergunning. Daarop mochten mijn moeder en ik hem vergezellen in 1978. In minder dan twintig jaar tijd maakt deze familie een grote sprong vooruit door het eerste Ghanese raadslid van Amsterdam te leveren. Als kind was ik altijd al met politiek bezig. Toen een leerkracht mij op de lagere school vroeg wat ik wilde worden als ik later groot was schreeuwde ik enthousiast: “president van Ghana om scholen en ziekenhuizen te bouwen en te zorgen dat iedereen een baan had.” Om dan vervolgens op mijn 25e in de raad van Amsterdam te belanden is heel wat anders, maar goed we zijn er nog niet maar wel goed op weg. De migratiegeschiedenis die ik met mij meedraag heeft er voor gezorgd dat ik in mijn raadswerk altijd een stem heb willen zijn voor groepen en mensen die niet automatisch gehoord en gezien worden waaronder vluchtelingen, tienermoeders, jongeren en slachtoffers van vrouwenhandel die gedwongen worden om in de prostitutie te werken.

Ik neem afscheid met veel trots en kijk terug op een bewogen periode waaronder het bezoek van Nelson Mandela en de Gay Games. Minder leuke momenten waren er ook: de moord op Fortuijn en de nasleep daarvan, de aanval op deTwin Towers en de moord op Van Gogh. En alsof de toegenomen spanningen tussen bevolkingsgroepen door al deze toestanden nog niet erg genoeg was kregen wij ook nog eens te maken met een rechts kabinet vanuit Den Haag die het nodig vindt om te snoeien in de fundamentele bases van de samenleving zoals armoedebestrijding en bestrijding van de achterstand in het onderwijs. Gelukkig beschikt Amsterdam over genoeg veerkracht om het hoofd boven water te houden. Dankzij de inzet van onze superwethouder Aboutaleb en superburgemeester Cohen, die soms met gevaar voor eigen leven, de stad introkken om de gemoederen te sussen, om te luisteren, praten, te huilen en te lachen. Om de boel bij elkaar te houden. De ondersteuning die zij daarbij kregen van het gehele college, gemeenteraad en de Amsterdamse bevolking mag niet worden vergeten. Wit, zwart, jong, oud, man, vrouw, homo, hetero, atheïst, christen, jood en moslim. Samen stonden wij zij aan zij op de momenten waarop het er toe deed. Wat een veerkracht! Hoe kan ik niet trots zijn om deel uit te maken van zo’n stad?

In mijn werk als raadslid heb ik mij vooral in de sociale sector bewogen. Ik trok mij het lot aan van tienermoeders die niets anders willen dan een tweede kans op een goed leven en toekomst. Mede door de inzet van de meiden zelf is de gemeenteraad nu volop bezig met het uitbreiden van opvangplaatsen, stageplaatsen, kinderopvang, huisvesting en toeleiding naar werk en scholing. Met mijn collega Elatik heb ik mij sterk gemaakt voor jeugdparticipatie. Inmiddels is dit ook niet meer weg te denken uit het jeugdbeleid en is de groep Jongeren Actief voor Amsterdam volop aan het werk om gevraagd en ongevraagd de gemeenteraad en college van advies te voorzien over issues die jongeren belangrijk vinden. Tenslotte wil ik het bijzondere project wat ik met collega en inmiddels vriendin Karina Schaapman heb gedaan niet ongenoemd laten. De prostitutienota wat wij geproduceerd hebben geniet inmiddels landelijke en zelfs internationale bekendheid. In Amsterdam wordt er nu gewerkt aan de bestrijding van vrouwenhandel en gedwongen prostitutie. Zo komt er een gezondheidscentrum voor prostituees en expertisecentrum over vrouwenhandel. De keerzijde van de opheffing van het bordeelverbod wordt onderzocht en dit geldt ook voor de escortsector. En om niet te vergeten: de tippelzone is dicht. Amsterdam draagt zodoende niet meer bij aan de uitbuiting, verkrachting en mishandeling van vrouwen. Maar dat is niet genoeg. Prostituanten roep ik op om hun verantwoordelijkheid te nemen in deze. Wat mij betreft wordt elke man of vrouw die zijn of haar geld verdient aan het onder dwang laten werken van prostituees opgepakt en vervolgd. Dat geldt ook voor prostituanten die willens en wetens op zoek gaan naar en misbruik maken van vrouwen die gedwongen worden te werken. Als het goed is zal de gemeenteraad binnenkort een besluit nemen om de leeftijd van prostituanten in Amsterdam vast te leggen op 18 jaar. Het zou goed zijn als bij de komende onderhandelingen en bestuursakkoord het prostitutievraagstuk wordt opgenomen.

Met de verkiezingen net achter de rug hebben veel migranten en hun kinderen van zich laten horen. Veel Nederlanders willen een alternatief voor het sociaal debacle wat mede veroorzaakt is door het huidig kabinet. Het alternatief zoeken zij bij linkse partijen. Laat dit een les zijn voor hen die de komende vier jaar de dienst gaan uitmaken in Amsterdam. Immers: de kiezer is niet gek!