Stel hardnekkige probleemjongeren permanent onder toezicht

Aan intimidatie en geweld tegen mensen vanwege hun achtergrond of seksuele geaardheid moet een einde komen. Nodig zijn onorthodoxe maatregelen zoals een permanente ondertoezichtstelling van de grootste probleemgezinnen en jongeren, schreef stadsdeelvoorzitter Martien Kuitenbrouwer van West in november 2011 op haar website.

Dit weekeinde sloot Herman Bolhaar, de voormalige baas van het Amsterdamse Openbaar Ministerie en nu de hoogste baas van het landelijke OM, zich bij Martien aan. Daarom nu ook publicatie van Martien’s blog op deze site.

Een Marokkaanse homoseksueel in West wordt al jarenlang geterroriseerd door een groep jongens. Buurtbewoners die hier iets van zeggen worden zelf geïntimideerd. Als stadsdeelvoorzitter van West ben ik samen met de politie, het Openbaar Ministerie en de burgemeester verantwoordelijk voor de veiligheid van deze man en de buurt waarin hij woont.

We zetten daarbij veel in. Opvoedcursussen, straatcoaches, camera’s, andere vormen van hulpverlening: het kan zo gek niet bedacht of het wordt toegepast. Voor een grote groep overlastplegers helpt het, maar bij een kleine, hardnekkige groep haalt het niets uit. Hun terreur gaat door. Bewoners begrijpen daar niets van. Langzamerhand ontstaat een gevoel van meldmoeheid en angst. Mensen die melding durven te maken van de intimidaties en erger, kunnen zelf rekenen op grof geweld. De daders blijven op straat rondlopen, en mensen stoppen met melden.

Ik ben blij dat we met de  Top600 de ergste criminelen van straat halen. Maar er moet meer gebeuren. Het vertrouwen in de beschermende overheid komt onder druk te staan. Dat is een onduldbare situatie. Tijd om het radicaal anders te doen.

Ten eerste zijn de beste politieagenten nodig in de moeilijkste wijken. Dat wordt vaker geroepen, onlangs nog door Ahmed Marcouch. Het klinkt zo eenvoudig, maar is juist ingewikkeld. Want de regering Rutte wil een nationale politie, met op de tekentafel getrokken lijnen voor de indeling van wijkteams. Dat baart mij grote zorgen. De bewoners hebben recht op bescherming door de beste, ervaren politieagenten, die de buurten kennen. Met een nationale politie is het zeer de vraag of de juiste mensen in de frontlinie komen.

Ten tweede: permanent toezicht voor de ergste probleemgezinnen die niet in staat zijn hun kinderen in het gareel te houden. We moeten af van het idee dat we de problemen binnen deze gezinnen kunnen oplossen. We kiezen voor de buurtbewoners en voor overlastbeperking. Dat betekent dat we moeten accepteren dat deze gezinnen volledig onder toezicht komen te staan van stevige gezinsvoogden; in feite stellen we ze permanent onder curatele. En waarschijnlijk hun leven lang.

We nemen afscheid van veel van de huidige hulpverlening, waarbij we – met de beste bedoelingen- deze hardnekkige probleemgezinnen steeds weer een kans geven’, zonder dat we ons realiseren dat de zonen de volgende dag hun buren lachend weer de buurt uit pesten, soms aangemoedigd door vader of moeder. Dit is een zware maatregel, en die pas je niet zomaar toe. Ik praat dan ook over gezinnen waarbij elke vorm van hulpverlening of straf stukloopt. In stadsdeel West hebben we het dan over enkele tientallen, is mijn inschatting.

Amsterdammers moeten overal zichzelf kunnen zijn, zeker in hun eigen straat. Wie zich niet veilig voelt, moet kunnen rekenen op de overheid. Bij wie anders? Ik merk dat dit vertrouwen in bepaalde buurten dreigt te verdwijnen en dat is onacceptabel. We moeten als overheid accepteren dat niet alle hardnekkige probleemgezinnen ’te redden’ zijn en in plaats daarvan kiezen voor de bescherming van burgers en de beheersing van de overlast.

Als stadsdeelvoorzitter kan ik dit niet alleen. Ik zal deze maatregelen dan ook agenderen in mijn overleg met mijn collega stadsdeelvoorzitters en het college van B en W, om dit als stad collectief op te kunnen pakken.

Martien Kuitenbrouwer
Stadsdeelvoorzitter West