Vandaag is het #ComingOutDay. In het kader van deze bijzondere dag interviewden wij ons raadslid Dennis Boutkan om met hem terug te gaan naar het moment dat hij wereldkundig maakte dat hij op mannen valt. Ook vroegen we hem welke rol de politiek in zijn ogen kan spelen om deze stap voor Amsterdammers makkelijker te maken.
Wat betekent #ComingOutDay voor jou?
“Het is een moment dat je altijd heel erg moet terugdenken aan je eigen coming-out. Voor mij is dat best wel lang geleden, toen ik nog studeerde. Mijn coming-out vond in verschillende fases plaats. Eerst bij intieme vrienden, pas op een later moment bij mijn ouders en pas weer op een later moment naar de rest van mijn omgeving en de buitenwereld. Voor mij is het dus heel erg in stapjes gegaan. Maar de coming-out naar mijn ouders vond ik wel het meest spannend.”
Waarom was dat het meest spannend?
“Ik merkte dat ik voor mijzelf ontzettend veel drempels had om het hen te vertellen. Ik stelde het steeds uit waardoor het voor mij voelde als een soort van dubbelleven. Ik studeerde in Amsterdam, mijn beste vrienden wisten dat ik homo was, maar mijn ouders wisten het niet. Dat duurde een aantal jaar en dat ging steeds meer wringen.”
Wanneer vertelde je het je ouders wel?
“Op een gegeven moment wrong het voor mij teveel en heb ik ze gebeld en gezegd dat ik ze iets serieus moest vertellen. Ik kondigde bewust aan dat ik eraan kwam. Dat deed ik omdat ik het al eens eerder aan hen had willen vertellen, maar toen ben ik halverwege omgedraaid omdat ik het uiteindelijk toch niet durfde. Nu verwachtten ze mij. Toen heb ik het ze verteld.”
Wat was de reactie van je ouders?
“De eerste reactie van mijn moeder waren tranen. Zowel de kleine shock als de opluchting zullen daar de oorzaak van zijn geweest. Eén van de dingen die ze zei was: “Dan wordt ik dus ook geen grootmoeder”. Maar ze was ook heel ondersteunend, lief en zorgzaam. Ze vond het erg voor me dat ik er zo lang mee gelopen had. Heel even vroegen mijn ouders zich ook af of zij misschien iets niet goed hadden gedaan dat ik het hen niet heb verteld, maar dat was niet zo. En kort daarna hebben we een coming-out tour langs de familie gedaan. Mijn ouders vroegen of ik wilde dat ze meegingen, en dat greep ik met beide handen aan. Het is zoveel fijner als je er op dat soort momenten niet alleen voor staat.”
Welke les heb je geleerd uit je coming-out?
“Het was voor mij een hele persoonlijke belevenis, maar ook een belangrijke stap in je identiteitsvorming. Het voelde enorm bevrijdend. Bijna iedereen wist het op een gegeven moment. Het gevoel dat ik af was van een soort van dubbelleven. Voor mijn coming-out vroegen mijn ouders weleens van: “Heb je al een vriendin?”, maar die had ik nog nooit gehad. Ik voelde me daar altijd heel erg ongemakkelijk bij. Het was heel fijn dat ik daar vanaf was.
Welke rol kan de politiek in jouw ogen spelen om de coming-out voor mensen makkelijker te maken?
“Wat voor ons in de politiek heel belangrijk is, is zichtbaarheid van LHBTQI’ers. Laten zien dat het oké is. Dat je je er niet voor hoeft te schamen. Waar we als politiek ook voor moeten zorgen is een veilige situatie. Dat iedereen hand in hand over straat kan lopen. We moeten samenwerken met scholen, met maatschappelijke instellingen waarbij we heel duidelijk zeggen: ‘Het maakt niet uit of je homo- of heteroseksueel bent. Iedereen is gelijk.’ We moeten misstanden aan de kaak stellen en die proberen op te lossen. We moeten ook zorgen voor opvang voor mensen die door hun seksuele oriëntatie verstoten worden door de familie. We kunnen hier niet hard genoeg ons best voor doen. In Amsterdam zijn we wat dit betreft op de goede weg, denk ik. Maar er is ook nog veel werk te doen. LHBTQI emancipatie is gewoon nooit af en je moet goed letten dat verworven rechten niet worden afgepakt. Kijk bijvoorbeeld naar de Verenigde Staten waar griezelige ontwikkelingen zijn.”
Tot slot, wat wil je nog kwijt aan de mensen die uit de kast willen komen maar dit nog niet gedaan hebben?
“Ik zou ze heel erg willen aansporen om uit de kast te komen. Het is namelijk echt een bevrijding. Tegelijkertijd wil ik wel tegen hen zeggen: ‘neem je tijd. Doe het wanneer jij vindt dat je er klaar voor bent. Bepaal je eigen tempo.’ En als je het gevoel hebt dat je er alleen voorstaat: zoek hulp, er zijn altijd mensen die je willen helpen.
Mensen zoals jij…
“Zeer zeker! Iedereen mag mij bellen of mailen als hij of zij hier moeite mee heeft.”
