Maidenspeech raadslid Farley Asruf

Woensdag 22 juni hield ons raadslid Farley Asruf zijn maidenspeech in de Amsterdamse gemeenteraad. Lees hier de gehele tekst terug. 

Voorzitter,

Imamudin Salarbux, 28 jaar, Musulman, huidskleur bruin, lengte 1,587 meter

Shubrati Umrai, 26 jaar, Musulman, huidskleur bruin, lengte 1,55 meter

Afreisdatum 14 januari 1893, Calcutta, aankomstdatum 18 april 1893, te Paramaribo.

Voorzitter,

Dit is het begin. Het begin van een lange reis, een barre overtocht, op weg naar de toekomst. Een nieuwe toekomst, gestoeld op hoop. Hoop op een betere toekomst. Het armoedige verleden achterlatend. 

Voorzitter,

Dit is niet zomaar een reis. Dit is het begin van mijn reis. Als die reis op 14 januari 1893 niet begon, dan stond ik vandaag bijna 130 jaar later niet hier. Niet hier als gemeenteraadslid van de hoofdstad van Nederland. 

Voorzitter,

Mijn voorouders hebben keihard gewerkt op de plantages in Suriname voor een betere toekomst voor hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. 

En dat maakt mij trots. Trots om hun nazaat te zijn. En trots op mijn Hindoestaanse gemeenschap. Een gemeenschap die gekenmerkt wordt door ondernemingsgezindheid, nederigheid en dankbaarheid. Tegelijkertijd is het tijd om het schroom van ons af te gooien en uit de schaduw van onze voorouders te stappen. 

Voorzitter,

Vandaag de dag is er nog steeds sprake van ongelijke kansen. Ongelijke kansen die toen ingezet zijn en die nu nog steeds bestaan. Dit is de reden waarom ik de politiek in ben gegaan. 

Strijden voor gelijke kansen voor iedereen. Strijden voor een goede toekomst, een vaste baan, een dak boven je hoofd en voor basale levensbehoeftes als eten en drinken. Maar ook het hebben van normen, waarden, respect en fatsoen voor elkaar.

Voorzitter,

Het kunnen verplaatsen van A naar B, van huis naar school, van werk naar de sportschool, is wat mij betreft ook één van die basale levensbehoeftes. 

Door je te verplaatsen in een stad als Amsterdam zie je, leer je en verrijk je jezelf. Je komt mensen tegen, raakt in gesprek en bouwt vriendschappen op. 

Deze basale levensbehoefte staat onder druk, nu het kabinet de coronagelden voor het openbaar vervoer zonder pardon stopzet.

Verbindingen tussen Amsterdammers staan op het spel. De stad Amsterdam wordt een stukje kleiner. De hoop op een betere toekomst wordt in de tijd naar achteren verschoven. 

Voorzitter,

Als oud-Barlaeaan pendelde ik zes jaar lang samen met mijn tweelingbroertje vanuit Zuidoost naar het Leidseplein. Elke dag, een stapje dichter naar een betere toekomst. Als één van de eersten in onze familie. Twee kinderen, zes jaar lang, elk jaar, elke maand een OV-abonnement. Een godsvermogen voor een slager en een huishoudelijk medewerker, mijn ouders. 

En dat is nu niet anders voor heel veel ouders die willen dat hun kinderen een betere toekomst krijgen in Amsterdam. Het kan toch niet zo zijn dat deze kinderen een stap terug in de tijd moeten zetten? 

Voorzitter,

Betaalbare en beter bereikbare OV moet in handbereik zijn van alle Amsterdammers, jong en oud. Daarom moet alles op alles gedaan worden om het Rijk ertoe te zetten om met een fatsoenlijke transitieregeling te komen die oog heeft voor de toekomst. 

Om daartoe te komen vraag ik de wethouder om inzichtelijk te maken welke consequenties de keuzes van het Rijk hebben op de bereikbaarheid en betaalbaarheid van het OV in Amsterdam. Ik wil de wethouder vragen om, in samenwerking met de Vervoerregio en de vervoerders, vol in te zetten op behoud van de huidige dienstregelingen. 

Tot slot wil ik de wethouder vragen om in de komende jaren bij het Programma van Eisen voor de vernieuwing van de Amsterdamse concessie in te zetten op een inclusief, betaalbaar en duurzaam OV-systeem, met oog voor de wijken en mensen aan de randen van de stad.

Voorzitter,

Het is 5 voor 12. Er is actie nodig en snel ook. De keuzes die wij vandaag in deze zaal maken, bepalen letterlijk waar onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen over 130 jaar staan. Het is dezelfde keuze die mijn voorouders hebben gemaakt door 130 jaar geleden aan boord te gaan op weg naar een betere toekomst.