Maarten Poorter blogt: onrust over subsidiebezuinigingen in zorg

Vanmorgen besprak ik in de gemeenteraad de Voorjaarsnota en de gevolgen ervan op de zorg in Amsterdam. De stad heeft grote uitdagingen op het gebied van zorg en welzijn. We hebben de eerste maanden na de decentralisatie achter de rug. De wijkzorgteams moeten nog vorm krijgen, en de vernieuwing in de zorg komt langzaam op gang. Te langzaam in de ogen van de PvdA. De PvdA wil dat mensen weer zelf de regie over hun leven krijgen: zelf keuzes kunnen maken over hun zorg, als cliënt en mantelzorger series genomen te worden, en we willen meer verantwoordelijkheden geven aan de professional. We hebben eerder een amendement ingediend om de samenwerking tussen de huisartsen en de wijkzorgteams te versterken door de rol van de praktijkondersteuner te versterken in de doorverwijzing naar welzijn in de buurt.

De wethouder heeft toegezegd een aanvalsplan op eenzaamheid te starten. Het college heeft de ambitie mantelzorgers beter te ondersteunen. Het college heeft de ambitie van Amsterdam een Age Friendly City te maken, en dus meer voor kwetsbare ouderen te gaan doen. Het college wil de aansluiting tussen formele en informele zorg versterken. Allemaal zaken waar de PvdA ook voor pleit. Ik kan dan niet begrijpen dat zoveel geld bezuinigd wordt op juist die initiatieven die met de inzet van vrijwilligers al deze doelen proberen te bereiken. Oudere migranten worden hard geraakt door het college door het wegbezuinigen van CABO en tal andere ouderenorganisaties. Vele Amsterdamse patiëntenorganisaties, zoals Ypsilon, het Reumafonds, de Alzheimerstichting met subsidies die zo klein zijn dat ze aanvankelijk niet eens in de lijst werden genoemd, worden wegbezuinigd. Dan kan de wethouder tegen de raad zeggen dat dit hem aan het hart gaat; ik zou zeggen: zet het recht, maak die bezuiniging ongedaan.

En de PvdA maakt zich grote zorgen over de bezuinigingen op de stadsdelen vanwege de effecten op zorg. De bestuurscommissies zijn verantwoordelijk voor welzijn en informele zorg in de buurt, en 80% van hun budgetten gaat naar welzijn. Het kan dus niet anders dan dat deze bezuinigingen ten koste gaan van buurtrestaurants, koffiehuizen en mantelzorgondersteuning in de wijk, of andere lokale initiatieven gericht op deelname aan de samenleving: de activiteiten voor ouderen en kwetsbare Amsterdammers. Net dat ene uurtje per week waar je nog wat gezelligheid vandaan haalt. Juist de zaken waar wij hier zo vaak de nadruk op leggen. We zouden juist moeten investeren in welzijn in plaats van erop te bezuinigen: eenzaamheid is een van de grootste ziekmakers, erger dan roken en obesitas. 11% van de Amsterdammers is eenzaam; en juist onder ouderen en zeker migrantenouderen zijn deze cijfers veel hoger. De bezuinigingen op welzijn zullen eenzaamheid juist in de hand werken. Op deze manier komt er weinig terecht van de Samen eten in buurt-motie die ik met D66 indiende, waarin we juist vroegen om extra aandacht voor buurtrestaurants. Deze bezuinigingen zijn penny wise, pound foolish en daarmee oliedom.

Mijn vraag aan het college, en misschien wel vooral aan de coalitiefracties: legt u me nou eens uit waarom de werkzaamheden van CABO (organisatie voor oudere migranten) niet in de collegedoelstellingen passen. Legt u me nou eens uit waarom het goede werk van de Alzheimer Stichting in de begeleiding van dementerenden niet in de collegedoelstellingen zou passen. Legt u me nou eens uit waarom een zwemvoorziening voor ouderen in het AGO zwembad niet in de collegedoelstellingen zou passen. De uitleg ontbreekt. Zo ervaart de PvdA dit. Zo ervaren de getroffen organisaties dit.

Legt u me nou eens uit waarom u bezuinigt op welzijn in de stadsdelen, terwijl alle signalen zijn dat we nu moeten investeren in preventie.

Het college gaat miljoenen extra investeren in de aansluiting formele – informele zorg, en voor mantelzorgondersteuning. Tegelijk bezuinigt het nu op tal van organisaties die juist op dit vlak heel goed werk doen: legt u dat eens uit.

De bezuinigingen op beschermd wonen en de maatschappelijke opvang zijn al net zo onbegrijpelijk. Met de decentralisaties hebben we een erfenis gekregen van een wachtlijst van meer dan 700 plekken beschermd wonen: woningen voor mensen met een psychische aandoening, en andere kwetsbare mensen die snel behoefte hebben aan huis. We hebben hier in deze commissie met alle partijen vastgesteld dat dit zo niet kan en dat er snel een oplossing gezocht moet worden voor deze wachtlijst. Hoe verzint het college het dan om te bezuinigen op beschermd wonen? En net zo de maatschappelijke opvang. Het de wachtlijsten in de instroom lopen op. Het lukt de wethouder al jaren niet de uitstroom te niveau te brengen. Amsterdammers die hun zaken tot voor kort goed op orde hadden worden dakloos door de crisis. Nieuwe daklozen noemen we hen. En voor die nieuwe groepen hebben we extra middelen nodig. Gezinnen met kinderen wonen in hotels. Waarom dan bezuinigen op de maatschappelijke opvang? De PvdA wil niet terug naar de tijd dat mensen op straat moeten slapen en bedelen.