Een trouwe vriendin….

Als kind had ik wel iets gehoord over haar verblijf in – toen nog – de DDR. Recenter als directeur van de Stadsschouwburg. Zij richtte café Cox op, daar kwam ik weleens.

Maar ik ontmoette haar pas toen in 2005 bleek dat zij medekandidaat was voor het voorzitterschap van de Amsterdamse PvdA. De procedure was wat rommelig, wel of geen ledenraadpleging, dat komt soms voor.

Reden voor ons om eens af te spreken en te zien of het tussen ons klikte. Koffiedrinken in de Beethovenstraat vlak bij haar huis. We hebben het over van alles en nog wat gehad en duidelijk was dat we er samen tegenaan wilden, ongeacht wie er voorzitter werd.

Uiteindelijk werd ik voorzitter en Cox vicevoorzitter in een vrijwel compleet vernieuwd bestuur. Het was een roerige tijd, na 2 dagen werd Theo van Gogh vermoord. De eerste bijeenkomst van het voltallige bestuur was die avond op de dam. We communiceerden onderling veel telefonisch, even afstemmen of stoom afblazen en Cox deed verslag van al haar escapades binnen en buiten de partij. Wonderlijk goed was ze in ieder in zijn of haar kracht te zetten en ervoor te zorgen dat zo’n nieuw en onervaren bestuur in die roerige tijd niet met ruzie uit elkaar viel. Bovendien beschikte ze over een gigantisch netwerk en kon ze altijd wel iemand benaderen om zaken op te lossen.

Ze had een schier onuitputtelijke energie: interim klussen voor het bestuur van diverse theaters, projecten voor diverse boeken en toneelstukken schrijven, tennis, haar huis in Frankrijk etc. En altijd klaar staan voor haar vrienden. Ik heb veel aan haar gehad; iemand om mee te sparren, vol ideeën, hartelijk en warm, lief, vol levensvreugde en volledig te vertrouwen.

Ook toen ik pas mantelzorger was geworden voor mijn vrouw, kon ik haar altijd bellen. Als ze dan weer in het land was kwam ze even langs – even een borrel doen – het werd meestal koffie. Dan wist ze me weer met allerlei anekdotes en wijze lessen een hart onder de riem te steken en dan was ze weer weg. Leven als een wervelwind.

Via een gemeenschappelijke kennis hoorde ik dat het de laatste tijd niet goed met haar ging, ik kreeg haar niet meer te pakken en haar dood kwam dus niet als een complete verrassing.

Maar voor mij leeft ze voort als een betrouwbare, energieke vriendin, vol levenslust, die nog steeds voor me klaarstaat als ze weer even in het land is….

Onno van der vlerk

Voorzitter PvdA Amsterdam 2005-2010